Zakup urządzenia do przygotowywania posiłków – wydatek bieżący czy majątkowy

Jednostka budżetowa pomocy społecznej dokonała zakupu urządzenia do przygotowywania posiłków, na który składa się: napęd NMK110C 3 x 400V, wyjście walcowe, stojak przes.MKN11-3-00-nierdz.NMK.SK oraz przystawkę do rozdrabniania jarzyn – MKJ250C-0.00, gdzie z opisu wynika, że jest to urządzenie wielofunkcyjne, określone popularnie jako WILK, wprowadzone pod jednym numerem inwentarzowym, na łączną kwotę 8550 zł. W kolejnym miesiącu zakupiono w tej samej firmie przystawkę do mielenia mięsa z misą MKM82S-0.0.00 na kwotę 2607 zł brutto, gdzie z opisu faktury wynika, że jest to rozbudowanie funkcjonalności maszyny "WILK". Czy można te dwa wydatki sfinansować z wydatków bieżących, czy powinno się je sfinansować z wydatków inwestycyjnych?

Zanim zdecydujemy, jak postąpić w tej sytuacji, należy rozważyć szereg przepisów dotyczących definicji środka trwałego.

Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor) w art. 3 ust. 1 pkt 15 stanowi, że za środki trwałe uznaje się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Artykuł rozszerza wskazaną definicję o ulepszenia w obcych środkach trwałych oraz inwentarz żywy.

Z regulacji określonych w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z 13 września 2017 r. w sprawie rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: rozporządzenie w sprawie rachunkowości oraz planów kont) wynika natomiast, że: