Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2022 r., sygn. I SA/Wa 1323/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Gabriela Nowak, sędzia WSA Iwona Kosińska, asesor WSA Iwona Ścieszka (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu nienależnie pobranego świadczenia z funduszu alimentacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 7 września 2016 r. Prezydent m.st. Warszawy przyznał A. G. świadczenie z funduszu alimentacyjnego na syna – D. K., do ukończenia przez niego 18 roku życia w wysokości 500 zł miesięcznie na okres od 1 października 2016 r. do 30 września 2017 r.

Decyzją z 14 maja 2018 r. Prezydent m.st. Warszawy uznał za nienależnie pobrane świadczenie z funduszu alimentacyjnego w łącznej kwocie 1.000 zł za okresy: 1-31 października 2016 r. oraz 1-31 grudnia 2016 r. wypłacone na podstawie decyzji z 7 września 2016 r. Jednocześnie organ zażądał zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z funduszu alimentacyjnego w łącznej kwocie 1.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia spłaty. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 13 lipca 2018 r. Wywiedziona zaś od tej decyzji skarga A. G. wyrokiem z 30 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 1753/18, została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Wnioskiem z 6 maja 2019 r. A. G. wystąpiła o umorzenie nienależnie pobranego świadczenia z funduszu alimentacyjnego.

Prezydent m.st. Warszawy decyzją z 28 czerwca 2019 r. odmówił umorzenia należności z tytułu nienależnie pobranego świadczenia z funduszu alimentacyjnego w łącznej wysokości 1.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz rozłożył ustaloną kwotę na 18 rat. Decyzją z 5 sierpnia 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie utrzymało w mocy powyższą decyzję. Decyzja organu II instancji została następnie uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 czerwca 2020 r., sygn. akt I SA/Wa 2118/19. U podstaw wyroku Sądu legło niewyjaśnienie przez organ odwoławczy wskazanych w odwołaniu okoliczności tj. tego, że wiek rodziców skarżącej i ich sytuacja materialna nie pozwalają na realne wsparcie skarżącej w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych i opłatach miesięcznych, co mogło mieć istotny wpływ na ocenę sytuacji finansowej rodziny skarżącej w kontekście przesłanki zawartej w art. 23 ust. 8 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2020 r. poz. 808, ze zm.). Sąd wskazał też, że nie można mówić o ustabilizowanej sytuacji bytowej skarżącej w sytuacji gdy jest ona zatrudniona na podstawie umowy zlecenia, która ze swej natury nie ma tak trwałego charakteru jak umowa o pracę. Skarżąca zaś z uwagi na COVID utraciła zlecenia, zarejestrowała się jako bezrobotna, ale nie otrzymuje świadczeń. Z powyższego wynika, że wydając zaskarżoną decyzję organ odwoławczy niedostatecznie wnikliwie rozważył sytuację rodziny skarżącej, w tym jej możliwości zarobkowe, w kontekście wynikającej z art. 23 ust. 8 ww. ustawy przesłanki uzasadniającej umorzenie zadłużenia w całości lub w części. Nie wyjaśnił przy tym, czy na możliwość spłaty zadłużenia wynikającego z zaskarżonej decyzji ma wpływ i w jakim zakresie, zobowiązanie skarżącej na podstawie równolegle wydanej decyzji do zwrotu kwoty 2.500 zł wraz z odsetkami.