Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 7 kwietnia 2022 r., sygn. II SA/Ol 131/22

Dnia 7 kwietnia 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Elblągu na uchwałę Rady Gminy Markusy z dnia 19 grudnia 2019 roku nr IX/66/2019 w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg 1. stwierdza nieważność § 3 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały; 2. w pozostałej części oddala skargę.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w Elblągu wywiódł skargę na uchwałę Rady Gminy Markusy nr IX/66/2019 z 19 grudnia 2019 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg.

Przedmiotową uchwałę zaskarżono w części, tj. w zakresie § 1 i § 3 ust. 1 i 2 uchwały.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że analiza zaskarżonej uchwały prowadzi do wniosku, że organ przekroczył granice upoważnienia ustawowego, albowiem w § 1 wskazał: "ustala się stawki opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, dla których zarządcą jest Wójt Gminy Markusy na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, dotyczące:

1) prowadzenia robót w pasie drogowym;

2) umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;

3) umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;

4) zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3."

Skarżący zauważył, że powyższa kwestia została unormowana w art. 40 ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Stanowione przez organy samorządu terytorialnego akty prawa miejscowego powinny regulować kwestie wynikające z delegacji ustawowej w taki sposób, żeby przyjęte w oparciu o nią normy uzupełniały przepisy powszechnie obowiązujące. Ustawodawca upoważnił adresata tejże delegacji do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą prawną o charakterze powszechnie obowiązującym. Stąd też – zdaniem skarżącego - z istoty aktu prawa miejscowego wynika niedopuszczalność takiego działania organu realizującego delegację ustawową, które stanowi powtórzenie wiążących norm o charakterze powszechnie obowiązującym.