Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lipca 2022 r., sygn. I SA/Gl 371/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kornacki, Asesor WSA Monika Krywow, Sędzia WSA Borys Marasek (spr.), Protokolant specjalista Anna Florek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2022 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 29 grudnia 2021 r. nr SKO.FP/41.4/600/2021/15497 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2019 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 29 grudnia 2021 r. znak SKO.FP/41.4/600/2021/15497, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach (dalej: Kolegium), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm., dalej: o.p.) oraz art. 1 ust. 1, art. 2, art. 17 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2018 r., poz. 570), po rozpoznaniu odwołania S. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (wcześniej S1. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, dalej: skarżąca, podatnik, spółka), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 8 września 2021 r. nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2019.

Przedmiotowa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Prezydent Miasta S. decyzją z dnia 8 września 2021 r. określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2019 r. w kwocie 336.498,00 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył podatnik, wnosząc o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1) art. 1a ust. 1 pkt 3 oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b i e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (aktualnie t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1452, dalej: u.p.o.l.) w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. SK 39/19 - poprzez błędne uznanie, że należące do spółki budynki o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 7.231 m2, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości wg stawki związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej tylko i wyłącznie z tego powodu, że znajdują się one w posiadaniu spółki, tj. przedsiębiorcy, podczas gdy ww. budynki nie były i nie mogły nawet potencjalnie być oraz nie są i nie mogą być wykorzystywane w prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej z uwagi na ich zły stan techniczny, co przesądza - zgodnie z wyrokiem TK - że brak jest podstaw do uznania tych budynków za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji, powierzchnia użytkowa tych budynków powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości wg stawki właściwej dla budynków pozostałych lub ich części.