Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 października 2022 r., sygn. II SA/Wr 375/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn Sędziowie Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis (spr.) Asesor WSA Marta Pawłowska Protokolant Angelika Mielcarek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 października 2022 r. sprawy ze skargi C.-S. Sp. z o.o. Z. Z. O. we W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] 2021 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za brak osiągnięcia wymaganego poziomu recyklingu I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 2134 zł (słownie: dwa tysiące sto trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2021 r. (znak: [...]) wydaną z upoważnienia Prezydenta Wrocławia, przez Dyrektora Wydziału Środowiska i Rolnictwa Urzędu Miejskiego Wrocławia nałożono na spółkę C. S. Sp. z o. o. Z. Z. O. karę pieniężną w wysokości 7.906,04 zł za brak osiągnięcia wymaganego w 2019 roku poziomu recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku innymi metodami wskazanych frakcji odpadów.

W dniu 13 września 2021 r. Spółka złożyła odwołanie od decyzji zarzucając jej: na-ruszenie art. 9x ust. 2 pkt 1 u.c.p.g., w zw. z art. 9g u.c.p.g. poprzez uznanie, że Spółka nie osiągnęła wymaganego poziomu recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i recyklingu i odzysku innymi metodami określonych frakcji odpadów z ogólnej masy zebranych odpadów komunalnych, podczas gdy z treści skorygowanego w dniu 18 lutego 2021 r. sprawozdania wynika, że powyższy cel został osiągnięty; naruszenie art. 9g u.c.p.g., w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2021 r. poz. 779 z późn. zm., zwana dalej u.o.o.) poprzez błędne przyjęcie, że obliczając ogólną masę ze-branych odpadów należy wliczyć do niej też odpady, które nie wykazują cech odpadów komunalnych; naruszenie art. 9x ust. 2 pkt 1 u.c.p.g., w zw. z art. 9g u.c.p.g. poprzez przyjęcie, że nałożenie administracyjnej kary pieniężnej może nastąpić również wtedy gdy naruszenie normy obwarowanej tą sankcją zostało spowodowane przez okoliczności niezależne od przedsiębiorcy; - naruszenie art. 7a § 1 k.p.a. poprzez przeprowadzenie przez Prezydenta Wrocławia postępowania w sposób naruszający zasadę rozstrzygania wątpliwości co do treści normy prawnej na korzyść strony. Uzasadniając wniesione odwołanie Spółka wskazała, że usunięte ze sprawozdania odpady o kodzie 20 02 03, z uwagi na ich właściwości fizyczne i miejsce powstawania, nie mogą zostać uznane za odpady komunalne. Pomimo, że rozporządzenie Ministra Klimatu z dnia 2 stycznia 2020 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. poz. 10, dalej rozporządzenie ws. katalogu odpadów), jak i akt normatywny je poprzedzający (rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 grudnia 2014 r. w sprawie katalogu odpadów, Dz. U. poz. 1923) umiejscawiają je w grupie 20 (tj. odpadów komunalnych łącznie z frakcjami gromadzonymi selektywnie) nie spełniają one warunków określonych w definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 7 u.o.o. Ponadto Spółka poparła swoją argumentację tym, że z dniem 6 września 2019 r. do u.c.p.g. dodano przepis art. 1b, który odsyła do odpowiedniego stosowania w zakresie odpadów komunalnych stanowiących części roślin pochodzących z pielęgnacji terenów zielonych lub cmentarzy, przepisów dotyczące postępowania z bioodpadami stanowiącymi odpady komunalne. Przepis ten natomiast nie dotyczy odpadów o kodzie 20 02 03. Ponadto Spółka wskazała, że gdyby uznać odpad 20 02 03 za odpad komunalny, oznaczałoby to, że ustawodawca nałożył w przepisach u.c.p.g. obowiązek niemożliwy do zrealizowania. Jest tak z uwagi na to, że odpady te nie nadają się do recy-klingu. Osiągnięcie jego wymaganego poziomu byłoby nierealne, w szczególności w sytuacji gdy odpady te stanowią zdecydowaną większość odpadów jakie w ogóle Spółka odbiera, czyniąc to "poza systemem gminnym, a jedynie od niektórych podmiotów prywatnych z terenów nieruchomości niezamieszkałych, przy czym większość odebranych przez nią od-padów to odpady z cmentarzy (...)". Ponadto Strona wskazała, że organ pierwszej instancji wadliwie przyjął, że nie mógł odstąpić od nałożenia na niej kary. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że sankcja ta "n/e ma absolutnego charakteru". Organ jest zwolniony z obowiązku badania winy podmiotu obowiązanego do osiągnięcia określonego poziomu recyklingu. Niemniej jednak ma on obowiązek zweryfikować, czy przyczyny nieosiągnięcia odpowied-niego poziomu recyklingu nie wynikały z przyczyn niezależnych od podmiotu odbierającego odpady. Na zakończenie Spółka wskazała, że organ pierwszej instancji prowadząc powyższe postępowanie naruszył art. 7a § 1 k.p.a. dokonując nieprawidłowej (tj. niekorzystnej dla Spółki) wykładni przepisów u.c.p.g. i u.o.o. pomimo wątpliwości, co do treści normy prawnej w zakresie tego, czy odpady o kodzie 20 02 03 mogą być uznawane za odpady komunalne.