Opinia rzecznik generalnej J. Kokott przedstawiona w dniu 12 grudnia 2024 r., sygn. C-629/23

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIK GENERALNEJ

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 12 grudnia 2024 r.(1).

Sprawa C‑629/23

Eesti Suurkiskjad

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Riigikohus (sąd najwyższy, Estonia)]

Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 92/43/EWG – Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory – Wilk (canis lupus) – Pozyskiwanie ze stanu dzikiego i eksploatacja okazów dziko występujących gatunków zwierząt wymienionych w załączniku V lit. a) – Plan polowań na wilka – Ocena stanu ochrony populacji przedmiotowych gatunków

I. Wprowadzenie

1. Celem dyrektywy siedliskowej(2) jest zapewnienie ochrony różnorodności biologicznej gatunków poprzez ochronę siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory. Naruszenie lub zagrożenie stanu ochrony gatunków może uniemożliwić działania lub spowodować powstanie obowiązku podejmowania działań. Ale w jaki sposób określa się stan ochrony(3)?

2. Kwestia ta została podniesiona w niniejszej sprawie w kontekście ochrony indywidualnych okazów wilka (canis lupus), gatunku będącego przedmiotem zainteresowania Wspólnoty. W większości państw członkowskich gatunek ten nadal(4) podlega ścisłej ochronie na mocy art. 12 dyrektywy siedliskowej, który często był przedmiotem orzecznictwa Trybunału(5). W szczególności celowe zabijanie wilków, w tym polowanie, musi być co do zasady zakazane, a wyjątki od tego zakazu są możliwe jedynie w bardzo wąskich granicach.

Jednakże niektóre państwa członkowskie, takie jak Estonia, były w stanie uzgodnić podczas negocjacji w sprawie dyrektywy lub po przystąpieniu do Unii, że na ich terytorium lub jego części ma zastosowanie do wilka tylko słabsza ochrona na podstawie art. 14 dyrektywy siedliskowej. W związku z tym polowanie jest co do zasady dozwolone, ale państwa członkowskie muszą podjąć środki ochronne, jeżeli zagrożone jest utrzymanie właściwego stanu ochrony. W niedawnym wyroku w sprawie ASCEL() Trybunał po raz pierwszy musiał przyjrzeć się bliżej temu systemowi ochrony. Podkreślił tam znaczenie stanu ochrony dla stosowania art. 14, ale nie wypowiedział się w sposób dogłębny na temat analizy tego przepisu.