Pierwszy dzień po końcu świata

A jeśli już jest po wszystkim, tylko jeszcze się nie zorientowaliśmy, przegapiwszy znaki na niebie i ziemi?

Żyjemy w czasach apokaliptycznych, w oczekiwaniu na którąś z licznych przepowiedzianych katastrof. Czy jednak zauważylibyśmy koniec świata, gdyby się wreszcie wydarzył? Kultura, w której nas wychowano, lubi spektakularne wizje: wybuchy, płomienie, trzęsienia ziemi, mordercze hekatomby. Tymczasem istnieje znaczne ryzyko, że już jest po wszystkim, tylko jeszcze się nie zorientowaliśmy, przegapiwszy znaki na niebie i ziemi.

Trzeba przyznać, że te znaki nie bywają spektakularne: uschnięte drzewo, żywopłot, z którego znikły wróble, nadzwyczaj miłe ciepełko w grudniu. Innymi słowy – dzień po końcu świata nie będzie się niczym różnił od dnia poprzedzającego. Procesy te zachodzą w skali globalnej, sprowadzając nas do roli mrówek przyglądających się bez zrozumienia ciemnej podeszwie buta, który za moment zdepcze ich mrowisko. „Wciąż nie mogłam pojąć rozumem, że to nie jest historia o