Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 12 listopada 2025 r., sygn. I SA/Wr 434/25

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Kieres (sprawozdawca),, Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz – Rajchman,, Asesor WSA Łukasz Cieślak., , po rozpoznaniu w Wydziale I - na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 12 listopada 2025 r. sprawy ze skargi: P. Sp. z o.o. zs. w W. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 8 kwietnia 2025 r. nr 0201-IEW1.4250.2.2025 w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2017 r.: I. uchyla zaskarżone postanowienie w całości; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz Strony skarżącej kwotę: 597,00 zł (pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi P. sp. z o.o. zs. w W. (dalej: Strona, Skarżąca, Spółka) jest postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: DIAS, Organ odwoławczy) z 8 kwietnia 2025 r., nr 0201-IEW1.4250.2.2025 utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wałbrzychu (dalej jako: NUS, Organ I instancji) z 2 stycznia 2025 r., nr 0222-SEW.4250.6.2024 w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji NUS z 29 listopada 2024 r. nr 0222-SPV-4100.5.2020 w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. Jak wynika z akt sprawy, decyzją z 3 października 2022 r. nr 0222-SPV.4100.5.2020 NUS określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. Powyższa decyzja została uchylona przez DIAS decyzją z 21 marca 2023 r. nr 0201-IOD3.4100.11.2022, na którą Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który wyrokiem z 12 marca 2024 r., sygn. I SA/Wr 442/23 uchylił ww. decyzje organów obu instancji. W dniu 29.11.2024 r. NUS wydał wspomnianą decyzję nr 0222-SPV.4100.5.2020, w której określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. w kwocie 1.133.994,00 zł od której Strona 30 grudnia 2024 r. wniosła odwołanie. Postanowieniem z 2 stycznia 2025 r. nr 0222-SEW.4250.6.2024 NUS nadał ww. decyzji NUS z 29 listopada 2024 r. rygor natychmiastowej wykonalności. W przedmiotowym postanowieniu, po przytoczeniu przebiegu postępowania w sprawie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. NUS wskazał, że wobec wniesienia przez Spółkę odwołania od decyzji nr 0222-SPV.4100.5.2020 na dzień 2.01.2025 r. nie posiadała ona waloru ostateczności, ani nie podlegała wykonaniu. Następnie, NUS przeanalizował treść przepisów art. 239a i 239b § 1 i § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.) – w skrócie jako: "O.p." i wskazał, że podstawą do nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności jest zaistnienie łącznie dwóch przesłanek. Musi zaistnieć jedna z okoliczności wymienionych w art. 239b § 1 pkt 1-4 O.p., a ponadto organ podatkowy musi uprawdopodobnić, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane (art. 239b § 2 O.p.). NUS podniósł, że podstawą wydanego postanowienia, było zaistnienie przesłanki wskazanej w art. 239b § 1 pkt 4 O.p. tj. faktu, że okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące - przesłanka ta, w odróżnieniu od pozostałych trzech wskazanych w art. 239b § 1 O.p., których zaistnienie wymagałoby ustaleń faktycznych i ich oceny, odnosi się jedynie do obiektywnego okresu pozostającego do upływu terminu przedawnienia. Kolejno Organ I instancji wskazał, że termin płatności zobowiązania podatkowego upłynął z dniem 2.04.2018 r., zaś zgodnie z art. 70 § 1 O.p. zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Tym samym pięcioletni termin przedawnienia zobowiązania Spółki objętego decyzją nr 0222-SPV.4100.5.2020 upływałby z końcem 31 grudnia 2023 r. tj. w niedzielę. W konsekwencji w oparciu o art. 12 § 5 O.p. za ostatni dzień terminu przedawnienia zobowiązania, należało uznać 2 stycznia 2024 r. Zobowiązanie podatkowe przedawniłoby się zatem 3 stycznia 2024 r., jednak bieg terminu przedawnienia w sprawie uległ zawieszeniu w myśl art. 70 § 6 pkt 2 O.p. tj. ze względu na wniesienie 8 maja 2023 r. skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania. Z kolei doręczenie prawomocnego wyroku Sądu organowi II instancji nastąpiło 9 lipca 2024 r., a więc okres zawieszenia trwał 429 dni, co powodowało, że zobowiązanie to – jak stwierdził NUS – przedawnia się 7 marca 2025 r. Na dzień wydania postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji NUS z 29 listopada 2024 r. (tj. na dzień 2 stycznia 2025 r.) ziściła się zatem przesłanka wskazana w art. 239b § 1 pkt 4 O.p. Organ I instancji wskazał dalej, że w sprawie ziściła się także druga z przesłanek warunkująca nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności – prawdopodobieństwo, że zobowiązanie nie zostanie wykonane. Odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego NUS wskazał, że dla uprawdopodobnienia tej przesłanki wystarczające jest przedstawienie okoliczności uzasadniających powzięcie obawy niewykonania zobowiązania, przy czym organ podatkowy może brać pod uwagę wszelkie okoliczności wskazujące na zaistnienie powyższego stanu. Zdaniem NUS taką okolicznością był fakt wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji z 29 listopada 2024 r., a tym samym zakwestionowanie obowiązku zapłaty zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2017 r. w wysokości określonej ww. decyzją i niedokonanie dobrowolnej zapłaty podatku. Następnie, analizując regulacje O.p. odnoszące się do terminów wiążących organy podatkowe (tj. czternastodniowego terminu na przekazanie odwołania wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu i terminów na rozpoznanie odwołania tj. 2 lub 3 miesiące) NUS stwierdził, że w sytuacji braku dobrowolnej zapłaty podatku przez Spółkę, przy jednoczesnym wniesieniu odwołania uruchamiającego postępowanie odwoławcze, którego spodziewany czas trwania przekroczy okres pozostały do upływu terminu przedawnienia zobowiązania, istnieje prawdopodobieństwo, że zobowiązanie podatkowe nie zostanie wykonane. Istnieje ryzyko, że decyzja z 29 listopada 2024 r. nie uzyska waloru ostateczności przed upływem ustawowego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2017 r. NUS skonkludował, że jego stanowisko potwierdza zarówno judykatura, jak i doktryna.