Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej umożliwiło polskim przedsiębiorcom świadczenie usług także w pozostałych krajach Wspólnoty, a ponadto w państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Rozwijanie działalności na nowych, nieznanych rynkach może być jednak obarczone ryzykiem niewypłacalności zagranicznego kontrahenta. Nawet przy zachowaniu szczególnej ostrożności zdarza się, że taki partner nie reguluje zobowiązań w terminie - licząc na to, że nieznajomość prawa, języka oraz koszty dochodzenia należności zniechęcą polskiego przedsiębiorcę do podejmowania działań prawnych.

Wierzyciel ma do wyboru 2 ścieżki postępowania. Może on dochodzić swoich roszczeń na podstawie przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwanego rozporządzeniem brukselskim) albo według przepisów rozporządzenia (WE) nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych (które jest stosowane od 21 października 2005 r. i pozwala na automatyczne uznawanie orzeczeń wydanych w państwie członkowskim, bez potrzeby stosowania jakiejkolwiek dodatkowej procedury, z wyjątkiem spraw spornych - rozporządzenie to zostanie omówione w „PP” nr 18/07).

Powyższe 2 sposoby postępowania nie wykluczają się wzajemnie. W niniejszym artykule zostanie omówiony sposób dochodzenia należności na podstawie przepisów rozporządzenia brukselskiego.