Unia Europejska przykłada dużą wagę do zagadnień ochrony klimatu. W związku z tym obliguje państwa członkowskie do podejmowania różnych działań mających na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych. Działania te z pewnością będą jeszcze bardziej widoczne w związku z ostatnio opublikowanymi danymi przez Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC)¹. Jednym z głównych instrumentów w tym zakresie jest wspólnotowy system handlu uprawnieniami do emisji. Został on utworzony na mocy dyrektywy 2003/87/WE².

Cel systemu zdefiniowano w preambule dyrektywy:

Niniejsza dyrektywa ma na celu przyczynienie się do spełniania zobowiązań Wspólnoty Europejskiej oraz jej państw członkowskich bardziej skutecznie, przez skuteczny europejski obrót przydziałami emisji gazów cieplarnianych, z najmniejszym możliwym zmniejszeniem rozwoju gospodarczego oraz zatrudnienia³.

A zatem celem systemu jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w sposób najbardziej opłacalny i wydajny ekonomicznie. Instalacje objęte systemem otrzymują przydział uprawnień do emisji CO₂, którym są zobowiązane pokryć emisję rzeczywistą z instalacji. Nadwyżkę uprawnień, np. wygospodarowaną w wyniku działań modernizacyjnych, mogą zbywać na rynku. W przypadku niedoboru uprawnień należy je dokupić.

Funkcjonowanie tego systemu zostało podzielone na okresy rozliczeniowe. Pierwszy z nich obejmujący lata 2005-2007 powoli zbliża się do końca. Okres ten jest uważany za fazę wstępną, w której obowiązuje tzw. zasada learning-by-doing. W związku z tym, że jest to okres próbny, trwa on także krócej niż następne okresy. W 2008 r. rozpocznie się kolejny - pięcioletni okres rozliczeniowy.

Można zaobserwować dużą presję ze strony Komisji Europejskiej na jak najszybsze włączenie do systemu EU ETS emisji z sektora lotnictwa. Świadczy o tym podjęcie prac w tym zakresie, niezależnie od przeglądu funkcjonowania całego systemu.