Urszula Krzemińska

Celem dyrektywy jest umożliwienie swobodnego przepływu towarów, osób, usług i kapitału przez stworzenie jednolitego rynku usług płatniczych tzw. Jednolitego Europejskiego Obszaru Płatniczego SEPA (Single European Payment Area). Do czasu wydania przedmiotowej dyrektywy, świadczenie usług płatniczych nie było przedmiotem uregulowania w odrębnym akcie prawnym Unii.

Dyrektywa ma zastosowanie do usług płatniczych świadczonych na terytorium Wspólnoty, gdy dostawca usług płatniczych płatnika oraz dostawca usług płatniczych odbiorcy znajdują się na terytorium Wspólnoty, dokonywanych w euro lub w oficjalnej walucie państwa członkowskiego spoza obszaru euro.

Świadczący usługi płatnicze (payment service provider) jest określany jako PSP, a korzystający z usług płatniczych (payment service user) jako PSU.

Pojęcie usług płatniczych

Usługi płatnicze należą do grupy usług finansowych. Definicja tych ostatnich zawarta została w Dyrektywie nr 2002/65/EC Parlamentu Europejskiego i Rady o świadczeniu usług finansowych na odległość. Stanowi ona, że „usługa finansowa jest to jakakolwiek usługa o bankowym, kredytowym, ubezpieczeniowym, emerytalnym (rentowym), inwestycyjnym lub płatniczym charakterze”.

Aneks do dyrektywy PSD wymienia następujące rodzaje usług płatniczych:

1) usługi umożliwiające złożenie gotówki na rachunku płatniczym oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku płatniczego,

2) usługi umożliwiające wypłaty gotówkowe z rachunku płatniczego oraz działania niezbędne do prowadzenia rachunku płatniczego,

3) wykonywanie transakcji płatniczych,