Zakazane porozumienia między przedsiębiorstwami w świetle najnowszego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

dr Robert Zajdler

Instytut Sobieskiego

Polityka konkurencji jest jedną z najsilniejszych prerogatyw Komisji Europejskiej. Pozwala na głęboką ingerencję organów kontrolnych, zarówno międzynarodowych, jak i krajowych (Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów), w działania przedsiębiorstw oraz całych sektorów gospodarki wspólnotowej. Przykładem takiej ingerencji jest chociażby zablokowanie kupna Gas de Portugal (GDP) przez Energia de Portugal i ENI¹, czy też żądanie informacji od całego sektora elektrycznego i gazowego w Unii Europejskiej, w zakresie faktycznej liberalizacji rynku i uzasadnienia dla aktualnego poziomu cen energii elektrycznej i gazu². Przykładem jest również najnowszy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w którym potwierdził on, że pojedyncze spotkanie przedsiębiorstw działających na tym samym rynku może stanowić uzgodnioną praktykę sprzeczną z prawem wspólnotowym i podlegającą karze, nawet jeżeli takie spotkanie ma "luźny" charakter³.

Niniejszy artykuł ma na celu przeanalizowanie zasad rządzących zakazanymi przez prawo wspólnotowe porozumieniami między przedsiębiorstwami, w świetle najnowszego orzecznictwa w tym zakresie. Ponieważ tego rodzaju działania dotyczą nie tylko dużych przedsiębiorstw, ale również małych i średnich, znajomość generalnych zasad rządzących tego rodzaju porozumieniami ma istotne znaczenie praktyczne. Szczególnie, ma to znaczenia dla przedsiębiorstw działających w niszowych sektorach rynku, gdzie współpraca kilku przedsiębiorstw ma wpływ na kształt rynku.