Timesharing - aspekty podatkowe

Marek Barowicz

Timesharing jest rodzajem odpłatnego użytkowania cudzej nieruchomości o charakterze mieszkalnym i wypoczynkowym (np. pensjonatu, obiektu turystycznego, hotelu, apartamentu). Przez zawarcie umowy timesharingowej nabywca prawa (konsument - osoba fizyczna zawierająca umowę poza zakresem prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej) nie staje się właścicielem przedmiotu umowy, lecz uzyskuje prawo do korzystania z nieruchomości w umownym terminie, bez konieczności ponoszenia kosztów zakupu nieruchomości.

Artykuł 2 ust. 1 lit. a dyrektywy 2008/122/WE¹ stanowi, że umowa timesharingowa powinna być zawierana na ponad rok. W praktyce umowy zawierane są na okres co najmniej 3 lat. Odpłatność z tytułu korzystania z obcej nieruchomości przyjmuje postać:

1) jednorazowej opłaty wstępnej (opłata ryczałtowa),

2) opłat czynszowych (są to okresowe płatności związane z użytkowaniem nieruchomości np. bieżące koszty eksploatacyjne takie, jak: koszty mediów, wywozu nieczystości, korzystania z urządzeń stanowiących wyposażenie nieruchomości).