Ustalanie miejsca świadczenia usług

Joanna Dmowska

Ustalanie miejsca świadczenia na podstawie ogólnych zasad określonych w art. 28b i art. 28c ustawy o VAT (odpowiednik art. 44 i 45 dyrektywy VAT) wymaga od polskiego podatnika, który świadczy usługę, dokonania wielu czynności sprawdzających. Obowiązujące od 1 stycznia 2010 r. nowe przepisy nie dawały żadnych wskazówek w tym względzie. Rozporządzenie wykonawcze Rady UE 282/2011 z 15 marca 2011 r., obowiązujące od 1 lipca br., wyjaśnia wiele wątpliwości.

Ustalając miejsce świadczenia według zasad ogólnych, polski podatnik musi zadać trzy pytania. W zależności od uzyskanych odpowiedzi będzie stosował art. 28b ustawy o VAT, tj. nie będzie naliczał VAT, albo art. 28c ustawy, tj. będzie naliczał VAT.

Nowe przepisy wprowadzają ważną zasadę. Dokonując powyższych ustaleń, uwzględnia się wyłącznie okoliczności występujące w momencie zajścia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego. Wszelkie późniejsze zmiany dotyczące wykorzystania otrzymanej usługi pozostają bez wpływu na ustalenie miejsce jej świadczenia, pod warunkiem braku nadużyć.