Jak polska spółka powinna rozliczyć w VAT i CIT dostawę łańcuchową

Y spółka z o.o. (zarejestrowany podatnik VAT czynny i podatnik VAT UE wyłącznie w Polsce) sprzedaje w kraju komponenty chemiczne nabywane od firmy włoskiej (podatnika VAT UE wyłącznie we Włoszech). Odbiorcami tych towarów są polskie firmy (zarejestrowani podatnicy VAT czynni w Polsce). Spółka zawarła z firmą włoską umowę dystrybucyjną, która reguluje zasady dystrybucji towarów nabywanych od firmy włoskiej na rzecz polskich kontrahentów spółki (nabywców końcowych). W umowie przyjęto, że nabywcy końcowi zamawiają towar w spółce, a ta z kolei składa zamówienie do firmy włoskiej, która sprzedaje towar spółce i wysyła go z Włoch bezpośrednio na adres nabywcy końcowego w Polsce. Towar transportuje firma kurierska na zlecenie firmy włoskiej, która jest odpowiedzialna za transport.

Zgodnie z postanowieniami umowy firma włoska przenosi ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru na spółkę w chwili przekazania towarów kurierowi, ale sprzedawca zachowuje prawo własności towarów do momentu całkowitej zapłaty ceny zakupu przez spółkę. Strony umowy nie określiły żadnych innych warunków transakcji, w szczególności momentu przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz spółki.

Z kolei w przypadku transakcji pomiędzy spółką a nabywcą końcowym sprzedawca przenosi ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru na kupującego, gdy towary są pozostawione do dyspozycji kupującego, na środkach transportu, gotowe do wyładunku w oznaczonym miejscu przeznaczenia. Również w tym przypadku strony nie określiły żadnych innych warunków transakcji, w szczególności momentu przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Umowa z nabywcą końcowym zastrzega prawo własności towaru po stronie spółki do momentu zapłaty całkowitej ceny sprzedaży przez kupującego.

Pod koniec czerwca 2025 r. spółka otrzymała zamówienie od nabywcy końcowego (polska firma X – zarejestrowany podatnik VAT czynny) na zakup towarów. 1 lipca 2025 r. spółka złożyła stosowne zamówienie w firmie włoskiej, podając jej polski numer VAT UE. 4 lipca 2025 r. firma włoska wydała zamówiony towar firmie kurierskiej oraz wystawiła spółce fakturę za dostawę towaru na kwotę 10 000 zł (koszt transportu został zawarty w cenie sprzedanego towaru). Zamówiony towar został wysłany bezpośrednio do nabywcy końcowego, tj. firmy X. 7 lipca 2025 r. kurier dostarczył towar firmie X, a spółka wystawiła 8 lipca 2025 r. fakturę dla firmy X na kwotę 15 990 zł (kwota netto: 13 000 zł, VAT: 2990 zł). Spółka zapłaciła za zamówiony towar 11 lipca 2025 r. na zagraniczny (włoski) rachunek bankowy firmy włoskiej. Z kolei zapłatę od firmy X spółka otrzymała na rachunek bankowy 14 lipca 2025 r. Spółka rozlicza VAT i zaliczki na CIT na zasadach ogólnych za okresy miesięczne. Jej rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, a właściwa dla niej jest stawka CIT w wysokości 19 proc. Pomiędzy spółką a kupującym (firmą X) nie zachodzą powiązania, o których mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o VAT. Jak spółka Y powinna rozliczyć te transakcje na gruncie VAT i CIT? ©℗