comment
Artykuł
Data publikacji: 2006-09-04
Rok podatkowy jako element optymalizacji podatkowej
Konstrukcja podatku dochodowego od osób prawnych opiera się na założeniu, iż przedmiotem opodatkowania jest dochód, czyli nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Oprócz samej kwalifikacji świadczenia jako przychodu podatkowego bądź kosztu uzyskania przychodu ważne jest również przyporządkowanie tych dwóch wielkości w czasie.
Przychód z prowadzonej działalności gospodarczej jest przychodem należnym, który wykazujemy niezależnie od faktycznego otrzymania świadczenia. Moment jego wykazania precyzuje art. 12 ust. 3a-3c ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Świadczenia, które nie są związane z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej, wykazujemy zasadniczo w momencie faktycznego otrzymania, o czym stanowi m.in. art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy wydatki zalicza się do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącane, także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów danego roku podatkowego, oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego. Gdy ich zarachowanie nie było możliwe, są one potrącane w roku, w którym zostały poniesione.
Aspekt czasowy tych dwóch podstawowych kategorii, które przekładają się na dochód, a następnie na zobowiązanie podatkowe, umożliwia podatnikowi podatku dochodowego od osób prawnych wpływ na wysokość tego zobowiązania przez odpowiednie ustalenie roku podatkowego.
Pozostało 90% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
Zobacz także
