Diagnozę należy traktować jako dyscyplinę naukową połączoną z praktyką psychologiczną. Dla rozwoju takiej diagnozy największe znaczenie mają trzy tendencje:

● integracja różnych podejść metodologicznych, które kiedyś uważano za wzajemnie wykluczające się, co prowadzi do powstania mieszanych modeli diagnozy, dopuszczających czy wręcz zalecających wykorzystanie różnych narzędzi diagnostycznych w jednym badaniu,

● przejście z medycznego, niesymetrycznego, modelu diagnozy i relacji diagnostycznej ku modelowi współpracy diagnosty z osobą badaną, co powoduje, że efekt diagnozy jest niejako wspólnym dziełem,

● dążenie do metodologicznego i proceduralnego rygoru w diagnozowaniu, co prowadzi do eliminacji narzędzi i praktyk niespełniających wymogów empirii.

Diagnozowanie składa się z trzech podstawowych obszarów problemowych: obszaru identyfikacji albo badania, obszaru decyzji oraz obszaru działania. Diagnozowanie nie jest wolne od takich problemów, jak: kwestie naruszania prywatności, podporządkowania się i dominacji, konflikty ról i konflikty interesów (zobacz ramkę na s. 81).