BHP W UNII EUROPEJSKIEJ

W dużym uproszczeniu prawo europejskie (w zasadzie europejskie prawo pracy) w zakresie bhp składa się głównie z dwóch ramowych dyrektyw:

Dyrektywy Rady 89/391/EWG z 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (zwanej dalej: „Dyrektywą 89/391/EWG”) oraz

Dyrektywy Rady 80/1107/EWG z 27 listopada 1980 r. o ochronie pracowników przed zagrożeniami związanymi z narażeniem na działanie czynników chemicznych, fizycznych i biologicznych (zwanej dalej: „Dyrektywą 80/1107/EWG”), do których wydano dyrektywy wykonawcze. Do Dyrektywy 89/391/EWG wydano (w chwili redagowania niniejszego tekstu) 17 dyrektyw wykonawczych, zaś do Dyrektywy 80/1107/EWG - cztery. Wydano również inne regulacje, nie pozostające w bezpośrednim związku z dwiema powyższymi dyrektywami ramowymi.

W tym przypadku trudno mówić o przejrzystości i jednolitości unormowań dotyczących bezpieczeństwa i zdrowia w pracy.

Nie. Artykuł 118a Traktatu Rzymskiego sporządzonego 25 marca 1957 r. zakłada, że Rada Wspólnot Europejskich powinna przyjąć (w drodze dyrektyw) minimalne wymagania do wprowadzenia ulepszeń, dotyczących głównie miejsca pracy, w celu zagwarantowania większego stopnia ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników.

Oczywiście do prawa poszczególnych państw członkowskich mogą być inkorporowane wyłącznie minimalne wymagania, jednakże intencją uregulowań unijnych dotyczących bhp jest to, aby państwa członkowskie wprowadzały w swoich systemach prawnych regulacje, zawierające co najmniej taki stopień ochrony, jaki przewidują normy Unii Eurupejskiej oraz to, aby były one jak najbardziej jednolite.