Wykroczenia

Wykroczeniem jest czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5000 zł lub nagany (art. 1 ustawy z 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (dalej: k.w.).

Przez czyn należy rozumieć zarówno działanie (np. zawarcie umowy cywilnoprawnej w warunkach, w których powinna być zawarta umowa o pracę, stosowanie innych kar niż przewidziane w przepisach prawa pracy o odpowiedzialności porządkowej pracowników), jak i zaniechanie (np. nieprzestrzeganie przepisów i zasad bhp, niewypłacenie w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę). Natomiast społeczna szkodliwość czynu to wyrządzenie komuś krzywdy materialnej o charakterze indywidualnym lub społecznym.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu uwzględnia się rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywację sprawcy oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 47 § 6 k.w.).

Podstawową przesłanką odpowiedzialności za wykroczenie jest wina sprawcy. A zatem, jeśli dyrektorowi nie można przypisać winy (umyślnej lub nieumyślnej), to nie odpowiada on za popełnione uchybienie, ponieważ nie można w takim przypadku mówić o wykroczeniu.

PRZYKŁAD

Dyrektor placówki nie odpowiada za wykroczenie polegające na nieudzieleniu przysługującego pracownicy urlopu wypoczynkowego w sytuacji, gdy plan urlopów przewidywał wykorzystanie przez nią całego przysługującego jej urlopu za 2015 r. w lipcu i sierpniu, a od końca czerwca pracownica korzystała ze zwolnienia lekarskiego z powodu ciąży, a następnie z urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego z tytułu urodzenia dziecka - nieprzerwanie do końca września 2016 r. W takim przypadku dyrektor nie mógł udzielić pracownicy przysługującego jej urlopu wypoczynkowego ani w roku, w którym nabyła do niego prawo, ani także do 30 września kolejnego roku.