Rachunkowość Budżetowa 17/2003 z 01.09.2003 [dodatek: Sygnały od czytelników, str. 1]
Data publikacji: 02.07.2018
Uprawnienia do zajmowania stanowiska głównego księgowego w jednostkach należących do sektora finansów publicznych po 31 grudnia 2004 r.
W związku z pytaniami wpływającymi z jednostek samorządu terytorialnego Regionalna Izba Obrachunkowa w Kielcach zwraca się z prośbą o wyjaśnienie, czy osoba pracująca w dziale płac, sporządzająca listy wynagrodzeń, deklaracje podatkowe, roczne informacje o uzyskanych dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy itp. spełnia wymóg praktyki w księgowości, niezbędny do zatrudnienia na stanowisku głównego księgowego, a wynikający z art. 35 ust. 2 ustawy o finansach publicznych. Dział płac w strukturze organizacyjnej znajduje się w pionie głównego księgowego.
Pytanie 1
Jednym z wymogów do tego, aby po 31 grudnia 2004 r. można było pełnić funkcję głównego księgowego w jednostkach należących do sektora finansów publicznych, jest spełnienie przesłanki doświadczenia zawodowego. Przesłanka ta zostanie spełniona, jeżeli dana osoba w zależności od wykształcenia (art. 35 ust. 2 pkt 4 lit. a i b ustawy o finansach publicznych) ma 3- lub 6-letnią praktykę w księgowości.
Niestety, przepisy ustawy o finansach publicznych nie precyzują, co należy rozumieć przez pojęcie „praktyka w księgowości”. Nie reguluje tego również ustawa o rachunkowości. Moim zdaniem dla wyjaśnienia tego pojęcia należy posłużyć się przepisami rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
W § 4 tego rozporządzenia wskazano, że wymóg praktyki w księgowości jest spełniony, jeżeli przedmiotem wykonywanych czynności, na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, było prowadzenie ksiąg rachunkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Za prowadzenie ksiąg rachunkowych uważa się samodzielne wykonywanie co najmniej jednej z następujących czynności:
• kwalifikowanie dowodów księgowych do ujęcia w księgach rachunkowych, a także, jeżeli nie wynika to z techniki dokonywania zapisów, określanie sposobu ujęcia dowodów księgowych w tych księgach,
