Podstawa zwiększenia wartości środka trwałego

Dokonanie odpowiedniej kwalifikacji wydatków powinno odnosić się do zakresu wykonanych robót. W związku z tym należy rozróżnić pojęcia "modernizacja" i "remont".

Z przebudową (modernizacją), stosownie do art. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (dalej: Prawo budowlane), mamy do czynienia wówczas, gdy w wyniku zrealizowanych robót budowlanych nastąpi zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem tych, które są dla niego charakterystyczne, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (ust. 7a), zaś z remontem - wtedy, gdy w istniejącym obiekcie budowlanym wykonywane są roboty budowlane, polegające na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiące bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym (ust. 8). Ponadto w jednostkach sektora finansów publicznych inwestycje w środki trwałe oznaczają ich budowę, montaż lub ulepszenie już istniejącego środka trwałego (art. 3 pkt 16 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości), przy czym dotyczy to tylko wydatków modernizacyjnych stanowiących równowartość co najmniej 3500 zł. W wyniku poniesienia wydatków inwestycyjnych zwiększa się wartość początkową modernizowanego środka trwałego, co w konsekwencji będzie miało wpływ na wysokość odpisów amortyzacyjnych (w jednostkach budżetowych - umorzeniowych) środków trwałych dokonywanych od ich wartości początkowej. Jeżeli wydatki na modernizację nie przekraczają wartości 3500 zł, mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu ich oddania do użytkowania (art. 16d ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych).