Partnerska realizacja inwestycji i usług

Uchwalenie ustawy z 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz.U. nr 169, poz. 1420) definiującej pojęcie PPP zakończy wieloletnią debatę w publicystyce, co jest, a co nie jest PPP. Odtąd nie każda współpraca z partnerem prywatnym będzie partnerstwem.

Już w pierwszym artykule ustawa określa, że partnerstwo publiczno-prywatne to oparta na umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym współpraca podmiotu publicznego i partnera prywatnego, służąca realizacji zadania publicznego, jeżeli odbywa się na zasadach określonych w ustawie. Oznacza, to że partnerstwem nie jest każda współpraca między sektorem publicznym a prywatnym, a jedynie oparta na zasadach przewidzianych w ustawie.

Musi być to zatem współdziałanie oparte na umowie zawierającej co najmniej elementy wskazane w art. 18 ustawy, m.in. cel przedsięwzięcia i harmonogram jego realizacji; łączną wartość środków przewidzianych na realizację całości przedsięwzięcia będącego przedmiotem umowy, niezależnie od źródła ich pochodzenia; zobowiązanie partnera prywatnego do poniesienia w całości albo w części nakładów na realizację przedsięwzięcia lub zapewnienie poniesienia tych nakładów przez osoby trzecie; zobowiązania podmiotu publicznego; normy jakościowe, wymagania i standardy stosowane przy realizacji przedsięwzięcia; uprawnienia podmiotu publicznego w zakresie bieżącej kontroli realizacji przedsięwzięcia; czas, na jaki umowa została zawarta; podział ryzyk związanych z realizacją przedsięwzięcia i inne. Są podstawowe kwestie, jakie muszą być uregulowane między partnerami, jednak doświadczenie podpowiada, aby ująć w niej także inne, bardzo szczegółowe opisy, mając na uwadze, że umowa jest zawierana na kilkanaście lub kilkadziesiąt lat i będzie ewoluowała wraz ze zmianami społecznymi, gospodarczymi, ale również ewentualnymi zmianami prawnymi i finansowymi.