Spółdzielnia socjalna umożliwia samozatrudnienie
Spółdzielnia socjalna jest formą aktywizacji, reintegracji społecznej i zawodowej osób mających problemy ze znalezieniem zatrudnienia na tzw. otwartym rynku pracy. Jest więc szansą na stworzenie miejsc pracy dla tych, dla których nie ma pracy w innych firmach i instytucjach. A jednocześnie takim miejscem pracy, które osoba wykluczona tworzy sobie sama. Przy czym wszystko to dzieje się w celu prowadzenia działalności gospodarczej podlegającej wszelkim regułom rynku i wolnej konkurencji.
Po prezentacji w poprzednich numerach „GSiA” drogi do usamodzielniania społecznego i zawodowego osób zaliczanych do grup defaworyzowanych, opisaniu sposobu budowy partnerstwa lokalnego różnych instytucji działających w sferze lub w najbliższym otoczeniu polityki społecznej, a także procesu rekrutacji oraz edukacji osób długotrwale bezrobotnych przygotowującego je do stworzenia własnego przedsiębiorstwa w postaci spółdzielni socjalnej przyszedł czas na pokazanie procesu tworzenia, uruchamiania oraz rozwoju spółdzielni socjalnej na przykładzie tej powstałej w projekcie „Możemy więcej”.
A ponieważ nie obyło się przy tym bez przeszkód, trzeba je wskazać. Nie po to, by odwodzić kogokolwiek od zamiaru stworzenia takiego podmiotu gospodarczego. Celem takiego postawienia sprawy jest chęć podzielenia się własnymi doświadczeniami z tymi, którzy dopiero spółdzielnie socjalne będą tworzyć.
Spółdzielcze korzenie
Spółdzielnia socjalna jest podmiotem prawnym w pełni należącym do sfery spółdzielczości. To dobrowolne zrzeszenie (stowarzyszenie) nieograniczonej liczby osób o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w imieniu i w interesie swoich członków prowadzą wspólną działalność gospodarczą (art. 1 ustawy z 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze - Dz.U. z 2003 r. nr 188, poz. 1848 z późn. zm.).
POTRZEBUJESZ POMOCY?