Pomoc w miejscu zamieszkania

Takie orzeczenie wydał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 marca 2010 r. (sygn. akt I OSK 1659/09) po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej L.F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W.

Świadczenie dla bezdomnego

L.F. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (dalej: MOPS) w W. o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku celowego na mieszkanie i kursy dokształcające. Jako miejsce zamieszkania wnioskodawca wskazał peron 3 na Dworcu PKP w W. W swoim piśmie oświadczył, że jest osobą bezdomną, a jego ostatnim miejscem zameldowania na pobyt stały jest S. Kierownik MOPS uznał, że z uwagi na bezdomność skarżącego oraz fakt, że jego ostatnim miejscem zameldowania na pobyt stały był S., nie jest on organem właściwym miejscowo do załatwienia wniosku i przekazał wniosek do MOPS w S. L.F. złożył zażalenie na postanowienie kierownika MOPS do Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: SKO), które utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazało, że zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2008 r. nr 115, poz. 728 ze zm.; dalej: u.op.s.) właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. W przypadku osoby bezdomnej ustawa stanowi, że właściwa miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (art. 101 ust. 2 u.op.s.). W przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie, w sprawach niecierpiących zwłoki, właściwą miejscowo jest gmina miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie (art. 101 ust. 3 u.op.s.).