Sieć przewozów o charakterze użyteczności publicznej w mieście

Jednym z podstawowych celów planu transportowego jest wyznaczenie sieci komunikacyjnej, na której wykonywane będą przewozy o charakterze użyteczności publicznej. Przewozy te w założeniu mają mieć charakter usługi powszechnie dostępnej, w sposób bieżący i nieprzerwany zaspokajającej potrzeby przewozowe na danym obszarze. Prowadzić je będą tzw. operatorzy publicznego transportu zbiorowego, których funkcjonowanie skoordynuje tzw. organizator transportu. W największych miastach komunikacja zbiorowa już od dawna (początek lat 90. XX w.) funkcjonuje na podstawie takiego modelu, teraz jednak pojawi się on wszędzie, gdzie samorząd zechce prowadzić przewozy o charakterze użyteczności publicznej.

W planowaniu transportu publicznego kluczowe jest, aby zasięg i kształt sieci przewozów użyteczności publicznej odpowiadał potrzebom mieszkańców. Przyjmuje się, że powinna ona obejmować wszystkie obszary zabudowy mieszkaniowej w taki sposób, by odległość dogodnego dojścia do przystanków dla zdecydowanej większości mieszkańców nie przekraczała 300-400 m, a w wyjątkowych sytuacjach 500 m. Kształt sieci przewozów komunikacji miejskiej powinien umożliwiać racjonalną komunikację zarówno dzielnic miasta z centrum, jak i między sobą, za pomocą linii obsługiwanych przez operatora.