Koncesja na usługi w praktyce
Obserwacja rynku partnerstwa publiczno-prywatnego wskazuje, że samorządy coraz częściej sięgają po formułę koncesji na usługi. Wynika to z faktu, że model ten pozwala realizować zadania publiczne bez konieczności dysponowania środkami finansowymi, niezbędnymi do ich wykonania. Działanie podmiotów publicznych sprowadza się jedynie do przygotowania i przeprowadzenia postępowania na wybór koncesjonariusza.
Aktem prawnym stanowiącym podstawę realizowania inwestycji w modelu koncesyjnym jest ustawa z 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane i usługi. Regulacja ta normuje szczególne formy współpracy koncesjodawców z koncesjonariuszami w projektach, których przedmiotem są roboty budowlane bądź usługi. Zgodnie z ustawową definicją, koncesja jest umową o charakterze odpłatnym, w której koncesjonariusz zobowiązuje się do wykonania przedmiotu koncesji za wynagrodzeniem, które w przypadku koncesji na usługi stanowi wyłączne prawo do korzystania z usługi albo takie prawo wraz z płatnością. Wynika z tego jednoznacznie, że koncesja na usługi nie wiąże się bezpośrednio z przeprowadzeniem inwestycji (wytworzeniem składnika majątkowego), bowiem jej istota wyraża się w eksploatacji infrastruktury należącej już do koncesjodawcy. Zatem do obowiązków koncesjonariusza należy wyłącznie utrzymanie i zarządzanie istniejącą infrastrukturą. Uprawnieniem zaś jest prawo do czerpania pożytków z eksploatacji obiektu w stosunkach z jego użytkownikami, a nie samo prawo do korzystania z takiego obiektu.
POTRZEBUJESZ POMOCY?