Rozporządzenie to należy stosować niejako w połączeniu z wewnętrznym prawodawstwem obowiązującym na terenie danego państwa członkowskiego. Oba źródła prawa uzupełniają się wzajemnie. Prawodawstwo unijne stawia bowiem ogólne wymogi i wyznacza standardy, prawodawstwo krajowe natomiast określa ramy prawne oraz instrumenty niezbędne do ich realizacji. W przypadku rozpatrywania problemów kwalifikowalności w odniesieniu do nieruchomości należy brać pod uwagę następujące, wspólnotowe i krajowe, akty prawne:

• rozporządzenie Komisji (WE) nr 448/2004 z 10 marca 2004 r.;

• ustawa z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;

• ustawa z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami;

• rozporządzenie Rady Ministrów z 27 listopada 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad wyceny nieruchomości oraz zasad i trybu sporządzania operatu szacunkowego.

Charakteryzując bardzo ogólnie rolę każdego z wymienionych powyżej aktów normatywnych, o rozporządzeniu unijnym, należy powiedzieć, iż określa ono podstawowe zasady, na jakich można uznać za kwalifikowane wydatki poniesione na zakup nieruchomości (traktuje o tym zasada nr 1, 5 i 6). Polskie ustawy natomiast, przede wszystkim zawierają w sobie definicję pojęcia jakim jest nieruchomość (dzieląc ją na dwa rodzaje nieruchomości: gruntową i budynkową), oraz ustalają mechanizm i instytucje odpowiedzialne za wycenę nieruchomości.