Artykuł 10 TWE stanowi, iż narodowe organy ustawodawcze i wykonawcze związane są postanowieniami prawa pierwotnego i wtórnego - zatem ich decyzje muszą być, pod rygorem bezskuteczności, w pełni kompatybilne z acquis. Jest to jedna z podstawowych zasad zapewniająca skuteczność prawa stanowionego na płaszczyźnie wspólnotowej. Mimo że Wspólnoty tworzą prawo, jego stosowanie leży w dużej mierze w rękach organów (legislacyjnych i egzekucyjnych) państw członkowskich. Jeśli zatem chodzi o wykonanie prawa europejskiego, państwa członkowskie cieszą się znaczną swobodą proceduralną.

Praktyka organów wspólnotowych, a przede wszystkim rozliczne orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazują jednak, iż kompetencje Wspólnot w zakresie stosowania prawa nie zostały wyłączone. W kontekście tym mówi się o europejskim prawie administracyjnym, regulującym sposób wdrażania prawa wspólnotowego. Jego funkcjonowanie opiera się na schemacie tzw. - systemu współzależności dwóch porządków prawnych: wspólnotowego (uprawnienia prawodawcze) oraz narodowego (obowiązek wykonania prawa wspólnotowego). Nie jest ono nigdzie skodyfikowane i składa się z szeregu zasad wywiedzionych przez ETS z prawa pierwotnego. Jedną z nich jest właśnie zasada skutecznej ochrony prawnej. Jej analiza stanowiła dla ETS punkt wyjścia w rozważaniach, czy adresat aktu administracyjnego, implementującego prawo wspólnotowe, może domagać się przed narodowym sądem wstrzymania wykonania tego aktu i czy przede wszystkim sąd ten ma kompetencje do przyznania stronie skarżącej ochrony tymczasowej - a więc do faktycznego zawieszenia wykonalności aktu supranacjonalnego pochodzenia.