Głównym celem tego aktu prawnego nie było wprowadzenie jakichkolwiek nowych regulacji w zakresie sposobu opodatkowania dochodów z oszczędności. Zasadę opodatkowania dochodów w kraju macierzystym pozostawiono bez zmian. Celem Savings Directive nie było także ujednolicenie stawek podatkowych. Nie wprowadzono jakichkolwiek zmian dotyczących przedmiotu opodatkowania, które zmierzałyby do, choćby częściowej, unifikacji opodatkowania podatkiem od lokat. Pomimo że formalnie cel regulacji został zdefiniowany w punkcie (8) preambuły, to jednak faktyczny cel dyrektywy umieszczony jest w punkcie (5), w którym wskazano, że w wyniku braku koordynacji krajowych systemów podatkowych rezydenci państw unijnych unikają opodatkowania podatkiem od lokat w swoich krajach macierzystych. Dlatego przewodnią myślą Savings Directive było wyeliminowanie konkurencji podatkowej, tj. doprowadzenie do sytuacji, w której głównym elementem decyzyjnym, w zakresie założenia przez nierezydenta rachunku/lokaty w innym niż macierzysty kraju Unii Europejskiej, będzie atrakcyjność danego produktu bankowego nie zaś wysokość opodatkowania odsetek.

Dotychczasowa praktyka powodowała, że rezydenci, którzy uzyskiwali dochody odsetkowe w innych niż macierzyste państwach unijnych, nie dokonywali ich efektywnego opodatkowania w kraju macierzystym. Oznaczało to, że w związku z brakiem wymiany informacji pomiędzy organami skarbowymi, odnośnie do wypłacanych odsetek nierezydentom w innych niż macierzyste krajach, nagminnym procederem było niewykazywanie przez nierezydentów w swoich rozliczeniach podatkowych z tytułu podatku dochodowego dochodów odsetkowych uzyskiwanych w innych niż macierzyste państwach Unii Europejskiej. Tym samym dochodziło do obniżenia lub w ogóle unikania opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu należności odsetkowych.