Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte to okres niezbilansowanych potrzeb i możliwości produkcyjnych na rynku energetycznym. Górnictwo węgla kamiennego posiadało duże nadwyżki produkcyjne¹. Bezpieczne i tanie dostawy ropy naftowej nie wymuszały podejmowania żadnych wspólnych działań². Podjęto w tym okresie próby stworzenia wspólnej polityki energetycznej, które wynikały z konieczności zapewnienia dostaw, znalezienia nowych źródeł energii oraz zapewnienia konkurencji w sektorze. Były to jednak deklaracje, które nie przełożyły się na praktyczne działania do czasu zaistnienia kryzysów naftowych lat siedemdziesiątych.

Lata siedemdziesiąte i początek osiemdziesiątych przyniósł dwa kryzysy naftowe, których konsekwencją były problemy z zapewnieniem bezpieczeństwa dostaw energii, niestabilnością cen energii oraz z zachwianym bilansem płatniczym. Brak skoordynowanych działań przeciw skutkom tych kryzysów uświadomił Wspólnocie potrzebę wspólnej polityki w tej dziedzinie. W celu instytucjonalnego rozwiązania tych problemów stworzono Międzynarodową Agencję Energetyczną, która miała w pierwszej fazie zapanować nad rynkiem ropy naftowej³. Docelowo miała ujednolicać globalną politykę energetyczną.

W tym czasie problematyka dostaw energii była kwestią priorytetową. Kryzysy naftowe ukazały słaby punkt funkcjonowania rynku wewnętrznego. W ich wyniku Wspólnota podjęła pierwsze próby dokonania wspólnej regulacji tego sektora. Stworzono dyrektywy dotyczące minimalnych zapasów ropy naftowej oraz środki redukujące perturbacje w dostawach ropy naftowej i produktów naftowych. Polityka ta była jednak najsłabszą polityką wspólnotową.