Swoboda przepływu pracowników, prowadzenia działalności gospodarczej oraz świadczenia usług - wzajemne relacje

Podstawę traktatową swobody przepływu osób stanowią postanowienia art. 39 (swoboda przepływu pracowników) i art. 43 TWE (swoboda prowadzenia działalności gospodarczej). Natomiast ogólna regulacja swobody przepływu usług znajduje się w art. 49 TWE. Między tymi przepisami zachodzą określone związki. Służą bowiem zapewnieniu obywatelom państw członkowskich możliwości aktywnego uczestniczenia w życiu gospodarczym Wspólnoty poprzez podejmowanie zatrudnienia, prowadzenie działalności gospodarczej bądź świadczenie usług w dowolnym miejscu na jej terytorium¹. Celem artykułu jest przedstawienie relacji zachodzących między tymi swobodami oraz ograniczeń i wyłączeń, jakie mogą być stosowane przez państwa członkowskie w ramach ich realizacji.

Jeśli chodzi o swobodę przepływu pracowników, to decydujące znaczenie dla określenia jej zakresu podmiotowego będzie miało zdefiniowanie . Trybunał stoi na stanowisku, że ma ono wspólnotowe (autonomiczne) znaczenie i powinno być definiowane według kryteriów obiektywnych, charakteryzujących stosunek pracy. Jednocześnie podkreśla, że doprecyzowanie tego terminu powinno należeć do instytucji (w tym Trybunału). W przeciwnym razie mogłoby dojść do różnego rozumienia tego terminu w poszczególnych państwach członkowskich. W rezultacie Trybunał wypracował własną definicję omawianego pojęcia - pracownikiem jest osoba, która świadczy pracę o określonej wartości ekonomicznej na rzecz innej osoby i pod jej kontrolą, w zamian za co otrzymuje wynagrodzenie. Natomiast charakter prawny stosunku łączącego pracownika i pracodawcę nie ma znaczenia w kontekście stosowania art. 39. Podobnie nie jest istotne, na jaki okres dana osoba została zatrudniona - pracownikiem będzie osoba zatrudniona na czas nieokreślony, określony, a nawet pracownicy sezonowi i zatrudnieni na czas próbny.