Rafał Lipniewicz

pracownik Instytutu Administracji PWSZ im. Witelona w Legnicy,

doktorant w Zakładzie Polityki Gospodarczej

Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii

Uniwersytetu Wrocławskiego

Swobodny przepływ pracowników, z zastrzeżeniem ograniczeń uzasadnionych względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego i zdrowia publicznego, obejmuje prawo:

a) ubiegania się o rzeczywiście oferowane miejsca pracy,

b) swobodnego przemieszczania się w tym celu po terytorium państw członkowskich,

c) przebywania w jednym z państw członkowskich w celu podjęcia tam pracy, zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi dotyczącymi zatrudniania pracowników tego państwa,

d) pozostawania na terytorium państwa członkowskiego po ustaniu zatrudnienia, na warunkach ustalonych przez Komisję w rozporządzeniach wykonawczych.

Przepis ten, zgodnie z orzeczeniem Trybunału z dnia 12 grudnia 1974 r. w sprawie Walrave (C-36/74), wywiera bezpośredni skutek, stąd też może być bezpośrednio powoływany przed sądem krajowym¹.

Gwarancje traktatowe dotyczące swobodnego przepływu pracowników

Swobodny przepływ pracowników opiera się na zakazie dyskryminacji ze względu na obywatelstwo w dziedzinie zatrudnienia, wynagradzania i innych warunków pracy i wyraża się - z zastrzeżeniem ograniczeń podyktowanych względami porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz zdrowia publicznego - w prawie do przemieszczania się, pobytu i podjęcia pracy w dowolnym państwie członkowskim².

Z zasady swobody przepływu pracowników wyrażonej w art. 39 TWE wynika nakaz tożsamego traktowania pracownika, bez względu na jego obywatelstwo, skorelowany z zakazem