dr Joanna Helios

dr Wioletta Jedlecka

Uniwersytet Wrocławski

Postępowanie z art. 230 TWE jest wzorowane na skargach znanych w systemach prawnych państw członkowskich służących kontroli legalności aktów administracyjnych. Europejski Trybunał Sprawiedliwości może uznać zaskarżony akt za nieważny. Oznacza to, że środek taki traci moc wiążącą i jest traktowany jakby nigdy nie został podjęty³.

Akty prawne podlegające kontroli

W myśl art. 230 TWE Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich sprawuje kontrolę legalności aktów uchwalonych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, aktów Rady, Komisji i EBC, innych niż zalecenia i opinie (gdyż te nie posiadają mocy wiążącej i są zaliczane do kategorii aktów soft law), oraz aktów Parlamentu Europejskiego wywołujących skutki prawne wobec podmiotów trzecich⁴. Wynika z tego, iż przedmiotem kontroli są wszystkie wiążące akty prawne wydawane przez instytucje WE, jeśli wywierają prawnie wiążące skutki wobec osób trzecich. O tym, czy dany akt podlega kontroli w trybie art. 230 TWE, decyduje sąd w Luksemburgu, badając prawnie wiążący charakter aktu na podstawie treści, a nie nazwy czy formy danego aktu⁵.

Skargi o stwierdzenie nieważności przez długi czas były rozpatrywane przez ETS. Po utworzeniu Sądu Pierwszej Instancji przekazano do jego właściwości skargi wnoszone przez jednostki. W Traktacie z Nicei dokonano zmian w tym zakresie. Artykuł 225 TWE przewiduje, że sąd jest właściwy do rozpatrywania w pierwszej instancji skarg z art. 230, z wyjątkiem tych, w odniesieniu do których właściwe są izby sądowe, oraz tych, które są zastrzeżone na mocy Statutu Trybunału Sprawiedliwości. Zgodnie z art. 51 statutu do właściwości Trybunału Sprawiedliwości zostały zastrzeżone sprawy: