Międzynarodowe rozstrzyganie sporów w sprawach cywilnych i handlowych

Rozwiązań należy poszukiwać w ustawie z 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr 46, poz. 290 z późn.zm.) oraz umowach międzynarodowych.

Polska zawarła kilkadziesiąt umów międzynarodowych dotyczących obrotu cywilnoprawnego, wśród których można wymienić m.in.: Konwencję dotyczącą procedury cywilnej podpisaną w Hadze 1 marca 1954 r. (Dz.U. z 1963 r. Nr 17, poz. 90 i 91); Konwencję Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzoną w Wiedniu 11 kwietnia 1980 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 45, poz. 286 i 287); Konwencję o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych sporządzoną w Nowym Jorku 10 czerwca 1958 r.

Wśród umów mających priorytetowe znaczenie należy wymienić Konwencję o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych sporządzoną w Lugano 16 września 1988 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132 i 133; dalej - „Konwencja z Lugano”), która weszła w życie w stosunku do Polski 1 lutego 2000 r. Generalnie przyjmuje się, że Konwencja z Lugano jest następstwem Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych wraz ze zmianami wynikającymi z Konwencji o przystąpieniach, będących następstwem stopniowego rozszerzania Wspólnot Europejskich (dalej - „Konwencja Brukselska”). Nie jest to jednak założenie w pełni poprawne. Należy zwrócić uwagę, że postanowienia Konwencji z Lugano dotyczą bowiem - oprócz krajów Unii Europejskiej - także krajów Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu. Ponadto należy wskazać, że powyższe konwencje obowiązują jednocześnie, pomimo zbliżonego zakresu regulacji w nich zawartych.