Dostęp do informacji technicznych przez niezależne zakłady serwisowe pojazdów samochodowych
Świadczenie usług naprawczych i serwisowych stanowi jeden z trzech zasadniczych segmentów składających się na działalność w sektorze motoryzacyjnym; do dwóch pozostałych należą dystrybucja nowych pojazdów silnikowych oraz dystrybucja części zapasowych do takich pojazdów. Podstawą prawną do dokonania tego rodzaju segmentacji jest rozporządzenie Komisji (WE) nr 1400/2002 z 31 lipca 2002 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu1 do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze motoryzacyjnym2.
Pojazdy samochodowe, będąc produktami o stosunkowo złożonej technologii, wymagają w okresie ich eksploatacji stosownych napraw, przeglądów oraz serwisowania. Tym samym działalność podmiotów świadczących tego rodzaju usługi spełnia istotną rolę z punktu widzenia interesów użytkowników pojazdów silnikowych. W celu zagwarantowania jak najwyższej jakości takich usług na wspólnym rynku prawodawca europejski wprowadził wiele stosownych środków (unormowań) prawnych - w szczególności takich, które sprzyjać mają ochronie oraz rozwojowi konkurencji między podmiotami prowadzącymi zakłady naprawcze; unormowania te zamieszczone zostały przede wszystkim w rozporządzeniu nr 1400/2002. Jednym ze środków prawnych mających realizować wspomniany cel jest unormowanie zapewniające niezależnym zakładom serwisowym dostęp do stosownych informacji technicznych. Dysponentami tego rodzaju informacji są (zazwyczaj) - obok producentów pojazdów samochodowych - także autoryzowane zakłady naprawcze.
Autoryzowane oraz niezależne zakłady serwisowe
Na rynku usług naprawczych (serwisowych i przeglądowych) pojazdów samochodowych generalnie konkurują ze sobą dwie „kategorie” podmiotów świadczących takie usługi, tj. autoryzowane zakłady naprawcze oraz niezależne (nieautoryzowane) zakłady naprawcze. Zasadniczy kryterium odróżniającym wskazane podmioty jest przynależność do systemu dystrybucji, utworzonego przez dostawcę pojazdów silnikowych. Z badań Komisji Europejskiej (dalej Komisja) wynika, iż w praktyce najczęściej stosowanym systemem dystrybucyjnym w sektorze motoryzacyjnym jest system ilościowej dystrybucji selektywnej. Na rynku usług naprawczych liczniejszą grupę stanowią niezależne podmioty świadczące usługi naprawcze. Jednak - z racji braku ich przynależności do określonego systemu dystrybucyjnego, a także braku określonych powiązań wertykalnych z producentami pojazdów samochodowych - niezależne warsztaty serwisowe nie miałyby możliwości posiadania określonych informacji technicznych potrzebnych do właściwego wykonywania usług naprawczych. Brak takich informacji nie tylko uniemożliwiłby należyte oraz bezpieczne wykonywanie takich usług, ale także utrudniłby (lub wręcz uniemożliwiłby) rozwój konkurencji na rynku usług posprzedażnych. Dodatkowo, nowoczesne samochody wyposażone są w coraz bardziej skomplikowane urządzenia (w dużej mierze elektroniczne), których nie sposób naprawiać, regulować czy też serwisować bez posiadania stosownych informacji technicznych (technologicznych). Z tej przyczyny prawodawca europejski zakazuje dostawcy pojazdów silnikowych możliwości odmowy do szeroko rozumianej informacji technicznej na rzecz wszelkich niezależnych zakładów serwisowych.
