Faktoring jako sposób finansowania prowadzonej działalności gospodarczej

Instytucja faktoringu wpływa na kondycję finansową przedsiębiorstwa - poprawia realną obrotową płynność finansową firmy, a także za sprawą funkcji gwarancyjnej wpływa na pewność obrotu gospodarczego. Zasadniczą funkcją gospodarczą umowy faktoringu jest stworzenie możliwości finansowania bieżącej działalności gospodarczej faktoranta (przedsiębiorcy), który odracza termin zapłaty za towar dostarczony kontrahentowi/dłużnikowi lub za wykonaną na rzecz kontrahenta/dłużnika usługę, czyli udziela tzw. kredytu towarowego.

SŁOWNICZEK

Umowa faktoringu (factoring) jest zaliczana do tzw. handlowych umów nienazwanych. Łączy w sobie m.in. elementy takich umów, jak cesja wierzytelności (art. 509-516 Kodeksu cywilnego) czy umowa zlecenia (art. 734 i następne k.c.). Dopuszczalność zawierania umów faktoringowych wynika z zasady swobody umów. Umowa faktoringu powinna mieć formę pisemną.

Faktoring jest umową, na podstawie której faktor (w praktyce zwykle instytucja finansowa, np. bank) nabywa określone wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (klientowi banku) od innych dłużników z tytułu zawartych umów sprzedaży, dostawy towarów lub usług. W zamian faktor wypłaca przedsiębiorcy (swojemu klientowi) określoną kwotę odpowiadającą tym wierzytelnościom, pomniejszoną o stosowną prowizję (przysługującą faktorowi). Podstawowym zatem przedmiotem umowy faktoringu jest przelew wierzytelności. W ramach faktoringu wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy przechodzą na faktora, który płaci za nie określoną, ustaloną przez strony kwotę. Dzięki temu przedsiębiorca zyskuje natychmiastowe środki finansowe (nie musi czekać na zapłatę ze strony swoich kontrahentów), a jednocześnie w ramach swojej działalności może sobie pozwolić na oferowanie własnym kontrahentom elastycznych warunków umów i terminów płatności dostosowanych do ich możliwości.