Maciej Rataj, mąż stanu i polityk ruchu ludowego, był wybitną postacią polskiego parlamentaryzmu II Rzeczypospolitej. Był i jest wysoko oceniany i powszechnie szanowany. Urodzony 19 lutego 1884 r. w miejscowości Chłopy koło Lwowa był znakomicie wykształconym filologiem klasycznym oraz lubianym przez uczniów nauczycielem. Należał do grona najwybitniejszych polityków okresu międzywojennego. Zasiadał we władzach Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast" oraz Stronnictwa Ludowego. Pełnił mandat posła w latach 1919-1930 i 1934-1935. Był współtwórcą konstytucji marcowej z 1921 r. Od 1920 r. do 1921 r. sprawował funkcję ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego w Rządzie Obrony Narodowej Wincentego Witosa.

Jako polityk Maciej Rataj zyskał opinię pracowitego; był człowiekiem kompromisu, doskonałym mediatorem i mówcą. 1 grudnia 1922 r. objął urząd Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Sprawując tę funkcję do 1928 r., dwukrotnie - w 1922 r. po zabójstwie Gabriela Narutowicza, a następnie w 1926 r. po ustąpieniu Stanisława Wojciechowskiego - pełnił obowiązki Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W tym trudnym dla Polski czasie odegrał znaczącą rolę w uchronieniu naszej ojczyzny przed wojną domową.

Ogromną zasługą Macieja Rataja dla państwa i narodu była też jego postawa w pierwszych miesiącach hitlerowskiej okupacji. Wobec zagrożenia egzystencji państwa polskiego jako jeden z pierwszych podjął heroiczną walkę. Odrzucając względy bezpieczeństwa, zaangażował się całkowicie w działalność niepodległościową. Był jednym ze współuczestników tworzenia struktur Polskiego Państwa Podziemnego. Z jego inicjatywy doszło do powstania Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego. Za swoją postawę zapłacił najwyższą cenę. Zginął od niemieckich kul 21 czerwca 1940 r. podczas zbiorowej egzekucji w Palmirach.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 100. rocznicę powołania Macieja Rataja na Marszałka Sejmu oddaje hołd temu wybitnemu mężowi stanu.