Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2005 r., sygn. I OSK 170/05

Wyrok dotyczy kary pieniężnej, wymierzonej w drodze decyzji administracyjnej, za przejazd pojazdu nienormatywnego po drogach publicznych bez wymaganego zezwolenia.Zarządzenie nr 39 Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie wprowadzenia przepisów metrologicznych o wagach samochodowych (Dz. Urz. Miar i Probiernictwa z 2000 r. Nr 6, poz. 40), wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 55, poz. 248 z późn. zm.), w myśl przepisów Konstytucji RP, jest aktem o charakterze wewnętrznym. Zawarte w nim przepisy nie mogą więc stanowić podstawy do wydania decyzji kierowanych do obywateli, osób prawnych i innych podmiotów. Przepisy zarządzenia nr 39 nie stanowiły jednakże podstawy prawnej do wydania decyzji w tej sprawie, regulowały one bowiem zasady prawnej kontroli metrologicznej jakiej poddawane były przyrządy pomiarowe przez organy administracji w formie legalizacji, uwierzytelnienia bądź zatwierdzenia typu. Zarówno pod rządami ustawy z dnia 3 kwietnia 1993r. - Prawo o miarach, jak i obecnie obowiązującej ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441) mogły być użytkowane tylko te przyrządy pomiarowe, które posiadały ważną legalizację. Ze znajdującego się w aktach sprawy świadectwa legalizacji wagi wynika, iż waga posiadała ważną legalizację. Podstawę świadectwa stanowiło zarządzenie nr 39 Prezesa GUM, które obowiązywało w dacie legalizacji. Zważyć bowiem należy, iż obowiązujący od dnia 1 stycznia 2003 r. przepis art. 27 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach stanowił, iż przyrządy pomiarowe zalegalizowane przed dniem wejścia w życie ustawy, niespełniające jej przepisów, mogą być nadal legalizowane, o ile spełniają wymagania dotychczasowych przepisów, lecz nie dłużej niż przez 10 lat od dnia wejścia w życie ustawy.W świetle powyższej regulacji należy przyjąć, iż waga, do której odnosiło się omawiane świadectwo legalizacji, spełniała od strony formalnoprawnej wymagania warunkujące dopuszczenie jej do użytkowania.