Wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2007 r., sygn. II OSK 659/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie Sędzia NSA Ludwik Żukowski /spr./ Sędzia NSA Henryk Ożóg Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1180/05 w sprawie ze skargi W. F. na decyzję Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie odpowiedzialności zawodowej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (zwany dalej WSA, Sądem I instancji lub Sądem) wyrokiem z dnia 12 stycznia 2006r., sygn. akt VII SA/Wa 1180/05 stwierdził nieważność decyzji Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Kujawsko-Pomorskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa w Bydgoszczy z dnia [...] sierpnia 2004 r., nr [...], a także stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku. Decyzjami tymi umorzono postępowanie wyjaśniające w sprawie odpowiedzialności zawodowej wszczęte przeciwko E. S., obwinionemu o to, że w związku

z wykonywaniem samodzielnych funkcji w budownictwie nie spełniał przyjętych na siebie obowiązków kierownika budowy, lecz podjął się pełnienia funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego, tj. o czyn z art. 95 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Jak stwierdzono w uzasadnieniu wyroku, skarga złożona przez W. F., właściciela budynku objętego nadzorem obwinionego zasługuje na uwzględnienie, jednak z innych powodów niż wskazane w argumentacji skargi. W ocenie WSA, rzecznik odpowiedzialności zawodowej nie był uprawniony do wydania decyzji umarzającej postępowanie wyjaśniające w sprawie odpowiedzialności zawodowej. Żaden przepis prawa nie daje bowiem temu organowi tytułu do zakończenia postępowania wyjaśniającego w formie decyzji. Rzecznik odpowiedzialności zawodowej obowiązany jest wyłącznie prowadzić postępowanie wyjaśniające oraz wnosić oskarżenia do sądu dyscyplinarnego. Rzecznik odpowiedzialności zawodowej nie został wyposażony w kompetencje orzecznicze i nie może umarzać postępowania w drodze decyzji administracyjnej, gdyż katalog jego kompetencji został wyczerpująco określony w art. 26 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.). Podstawy prawnej do wydania decyzji umarzającej postępowanie wyjaśniające nie mógł stanowić również § 39 pkt 1 lit. h załącznika do uchwały nr 28/R/03 Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia 19 listopada 2003 r. w sprawie trybu postępowania rzeczników odpowiedzialności zawodowej i sądów dyscyplinarnych w postępowaniu w sprawach dyscyplinarnych i odpowiedzialności zawodowej w budownictwie (opubl. wewnętrznie). Przepis ten, wbrew ustawowemu katalogowi uprawnień rzecznika, przyznaje mu prawo do badania przesłanki bezprzedmiotowości postępowania wyjaśniającego ze względu na przedawnienie karalności, o którym mowa w art. 100 - Prawa budowlanego i umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Kompetencjami do końcowego, merytorycznego załatwienia sprawy oraz do umorzenia postępowania, dysponuje wyłącznie sąd dyscyplinarny. Wydając zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję pierwszej instancji, orzekający rzecznicy wkroczyli