Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 349/17

Podatek dochodowy od osób prawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "T." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 1087/15 w sprawie ze skargi "T." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "T." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2015r., sygn. akt I SA/Wr 1087/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę T. sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. (dalej: Spółka lub strona skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu (dalej: Dyrektor lub organ odwoławczy) z dnia 25 lutego 2015r., w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003r.

Przedstawiając stan sprawy WSA we Wrocławiu podał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (dalej: organ pierwszej instancji) decyzją z dnia 30 grudnia 2008r. określił Spółce stratę w wyżej wskazanym podatku na kwotę 2.505,25zł. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że strona skarżąca zawyżyła stratę podatkową o kwotę 84.996,00 zł, poprzez zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o ww. kwotę stanowiącą opłaty z tytułu zawartej z T. sp. z o.o. umowy dzierżawy pomieszczeń biurowych i placu parkingowego położonych w W. przy ul. [...].

Po rozpoznaniu odwołania, Dyrektor decyzją z dnia 28 sierpnia 2009r. utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji stwierdził, że Spółka dzierżawiła sporne pomieszczenia od podmiotu, z którym była powiązana kapitałowo i osobowo, dlatego zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 października 1997r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników w drodze szacowania cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników (Dz.U. z 1997r. nr 128, poz. 833 ze zm. - dalej: Rozporządzenie ). W sprawie zastosowano metodę porównywalnej ceny niekontrolowanej ustalając wysokość zawyżenia kosztów najmu pomieszczeń. Oszacowanie nastąpiło w oparciu o informacje udostępnione przez spółki wydzierżawiające powierzchnie biurowe i place parkingowe w okolicy. Dzierżawione przez Spółkę pomieszczenia znajdowały się w kontenerach i odpowiadały, ze względu na stan techniczny, pomieszczeniom w budynkach murowanych o niskim standardzie. Ostatecznie przy porównaniu wartości czynszu zastosowano stawkę właściwą dla powierzchni sklepowo-magazynowej o niskim standardzie. Z uwagi na to, że umowa dzierżawy pomieszczeń nie wskazywała wielkości dzierżawionej powierzchni przez Spółkę, organ podatkowy dokonał jej obliczenia w przeliczeniu na ilość pracowników pracujących na miejscu w stosunku do ogólnej powierzchni, przyjmując że na Spółkę przypadała w 2003 r. 20% całkowitej powierzchni. Odnośnie użytkowania przez Spółkę powierzchni placu parkingowego organ odwoławczy przyjął, zgodnie z wyjaśnieniami Spółki, że obie spółki używają plac parkingowy po połowie. W tym przypadku również zastosował metodę porównywalnej ceny niekontrolowanej i za prawidłowe uznał przyjęte przez organ pierwszej instancji stawki najmu. Wyjaśnił też, że wysoka cena dzierżawy powierzchni biurowych nie mogła być uzasadniona sąsiedztwem placu parkingowego, gdyż nie spełniał on warunków do hurtowej sprzedaży paliw płynnych i sprzedaży detalicznej, nie był przystosowany do tej działalności, gdyż nie spełniał warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw.