Postanowienie SN z dnia 19 listopada 1996 r., sygn. IV KZ 119/96

Z treści art. 217 § 2 k.p.k. wynika, że jeżeli przedmiotem zarzutu jest zbrodnia lub umyślny występek zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, to z mocy prawa istnieje domniemanie, że może być konieczne wymierzenie surowej kary, a groźba wymierzenia takiej kary może skłaniać oskarżonych (podejrzanych) do podejmowania działań zakłócających czy wręcz uniemożliwiających prawidłowy tok postępowania.

Istnienie takiego domniemania pozwala na podejmowanie decyzji w kwestii tymczasowego aresztowania i nie jest konieczne prognozowanie sądowego wymiaru kary, co nie jest przecież możliwe na etapie postępowania przygotowawczego.