Postanowienie SN z dnia 15 lutego 2011 r., sygn. IV KZ 7/11

Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż stwierdzenie przez sąd nadrzędny, że nie spełnia ustawowych wymogów dopuszczalności (art. 42 § 4 k.p.k.) wniosek o wyłączenie, którego żądanie obejmuje wszystkich sędziów sądu niższego rzędu, zobowiązuje ten sąd do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, co nie wyklucza ani możliwości jego rozstrzygnięcia w części spełniającej ustawowe wymogi - przez sąd, przed którym sprawa się toczy, ani też, ewentualnie, możliwości uzupełnienia braków tego wniosku.

Jakkolwiek przepis art. 42 § 4 k.p.k. stanowi też normę kompetencyjną, wyznaczając właściwość sądu do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego, to badanie wskazanego w art. 42 § 4 zd. 2 k.p.k. warunku rozpoznania tego wniosku przez sąd nadrzędny, w myśl kryteriów oceny właściwości funkcjonalnej, nie znajduje uzasadnienia co do wniosku, którego ocena według stawianych mu wymogów ustawowych, prowadzi do stwierdzenia wprost niedopuszczalności jego rozstrzygnięcia przez ten sąd.