Postanowienie SN z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. II PK 26/19

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar

w sprawie z powództwa M. K.
‎przeciwko Prokuraturze Okręgowej w W.
‎o ustalenie wysokości wynagrodzenia,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 26 lutego 2020 r.,
‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 19 lipca 2018 r., sygn. akt VII Pa (…),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2018 r., VII Pa (…), Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację powódki M. K. od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 22 marca 2018 r., oddalającego powództwo przeciwko Prokuraturze Okręgowej w W. w sprawie o ustalenie wysokości wynagrodzenia. Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, jednak uznał, że w rozpatrywanej sprawie – wbrew odmiennemu stanowisku Sądu pierwszej instancji - powódka nie miała interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie wysokości wynagrodzenia. Z treści pozwu wynika, że tym co powódka w działaniach strony pozwanej neguje jest brak wypłaty wynagrodzenia w związku z uzyskaniem stawki awansowej. Wobec tego, aby ten cel osiągnąć, mogła skierować przeciw pozwanemu powództwo o świadczenie, bowiem na tej drodze, a nie poprzez żądanie ustalenia na podstawie art. 189 k.p.c., powódka mogłaby uzyskać zaspokojenie roszczenia. Natomiast samo ustalenie, sporu między stronami nie zakończy, gdyż nie wiążą się z nim żadne dalsze skutki, których powódka w drodze powództwa o świadczenie nie mogłaby uzyskać. Odnośnie do wskazywanej przez powódkę bezzasadności działań Prokuratora Generalnego, który dokonał przeniesienia jej do wykonywania obowiązków służbowych w Prokuraturze Okręgowej w W. , bez aktu powołania, Sąd uznał, że powództwo o ustalenie, z jakim powódka wystąpiła, nie jest właściwe do tego, by wskazaną wątpliwość rozstrzygnąć. Jak wyjaśniano w orzecznictwie, stosunek pracy prokuratora, chociaż powstaje wskutek powołania, jest stosunkiem pracy wynikającym z mianowania (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1996r., I PZP 9/96, OSNAPiUS 1997 nr 3, poz. 34; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 kwietnia 2001 r., I PKN 379/00, OSNP 2003 nr 5, poz. 116 i z dnia 15 października 2015 r.. II PK 260/14 (LEX 1976870). Prokurator jest więc pracownikiem w rozumieniu art. 2 k.p., a w konsekwencji w sprawach o roszczenie ze stosunku pracy prokuratorowi przysługuje droga sądowa przed sądem powszechnym - sądem pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1996 r., I PRN 106/95, niepublikowany). Przesądza o tym również art. 101 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 740 ze zm., dalej prawo o prokuraturze), zgodnie z którym „w sprawach o roszczenia ze stosunku służbowego prokuratorowi przysługuje droga postępowania przed sądem właściwym dla spraw pracowniczych”. Przepis ten powtórzył unormowanie wynikające z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz.U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm., dalej ustawa o prokuraturze).