Opinia rzecznika generalnego Kokott przedstawiona w dniu 22 stycznia 2009 r. - The Queen, na wniosek Christopher Mellor przeciwko Secretary of State for Communities and Local Government. - Sprawa C-75/08., sygn. C-75/08
OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO
JULIANE KOKOTT
przedstawiona w dniu 22 stycznia 2009 r.(1)
Sprawa C‑75/08
The Queen, na wniosek
Christophera Mellora
przeciwko
Secretary of State for Communities and Local Government
[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo)]
Dyrektywa 85/337/EWG - Ocena oddziaływania na środowisko - Uzasadnienie decyzji o niepoddawaniu przedsięwzięcia ocenie skutków dla środowiska
I - Wprowadzenie
1. Trybunał w niniejszej sprawie po raz kolejny zajmuje się wykładnią dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne(2) (zwanej dalej „dyrektywą OOŚ”). Chodzi jednak o brzmienie nadane jej przez dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującą udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającą w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE(3), którym Trybunał dotychczas zajmował się raczej rzadko.
2. W szczególności należy wyjaśnić, czy decyzja o zaniechaniu przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko wymaga uzasadnienia oraz jak powinno wyglądać ewentualne niezbędne uzasadnienie.
II - Ramy prawne
3. Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy OOŚ ustanawia jej cel:
„Państwa członkowskie przyjmują wszystkie niezbędne środki, aby zapewnić, że przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko naturalne, między innymi z powodu ich charakteru, rozmiarów lub lokalizacji, podlegają wymaganiom w celu uzyskania zezwolenia na inwestycję i ocenie w odniesieniu do ich skutków, przed udzieleniem zezwolenia. Przedsięwzięcia te określa art. 4”.
