Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 18.10.2005, sygn. DP1/423-42/05/75047, Małopolski Urząd Skarbowy, sygn. DP1/423-42/05/75047

Czy przepis art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osob prawnych ma również zastosowanie do straty z tyułu zbycia przez Bank wierzytelności w ramach umowy o subpastycypację o której mowa w art. 183 ustawy o funduszach inwestycyjnych?

POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Państwa wniosku bez znaku z dnia 08.08.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 12.08.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W złożonym wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca (Bank) przedstawił następujący stan faktyczny. Zgodnie z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe Bank jako inicjator zawiera umowy o subpartycypację (o której mowa w art. 183 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych), z funduszem sekurytyzacyjnym. W wyniku zawartej umowy o subpartycypację Bank otrzymuje wynagrodzenie od funduszu sekurytyzacyjnego - stanowiące odpowiednik ceny za zbycie praw do wierzytelności. Z drugiej strony Bank jest zobowiązany do przekazania funduszowi wszystkich świadczeń otrzymywanych z tych wierzytelności. Zapytanie Podatnika dotyczy kwestii, czy przepis art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma również zastosowanie do straty z tytułu zbycia przez Bank wierzytelności w ramach umowy o subpartycypacje, w której to umowie strata stanowi różnicę pomiędzy nominalną wartością wierzytelności będącej przedmiotem zbycia w ramach umowy o subpartycypację a zapłatą (ceną) uzyskaną od funduszu sekurytyzacyjnego za te wierzytelności - i w związku z powyższym - czy strata ta stanowi koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Banku w przypadku zawarcia umowy o subpartycypację z funduszem sekurytyzacyjnym, strata stanowiąca różnicę pomiędzy nominalną wartością wierzytelności objętych umową o subpartycypację a ceną uzyskaną od funduszu sekurytyzacyjnego z tytułu nabycia wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów Banku, jednakże do wysokości uprzednio utworzonej rezerwy uznanej za koszt podatkowy. W uzasadnieniu wniosku Bank wskazuje na ratio legis idei wprowadzenia do polskiego systemu prawnego uregulowań do instytucji sekurytyzacji - mając na względzie skutki, jakie wywiera zbycie wierzytelności z kredytów/pożyczek oraz związane z tym konsekwencje dotyczące uprzednio tworzonych rezerw celowych, ustawodawca wprowadził do ustawy regulacje mające zapewnić neutralne z podatkowego punktu widzenia rozliczenie transakcji zbycia wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego. Neutralność podatkowa jest zapewniona w ten sposób, iż przychód do opodatkowania, jaki powstaje z tytułu rozwiązania rezerwy celowej, jest równoważony przez koszt uzyskania przychodu, który powstaje z zaliczenia do kosztów straty ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu wierzytelności z tytułu kredytów/ pożyczek. Uznanie, iż na podstawie umowy o subpartycypację nie dojdzie do zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu wierzytelności w rozumieniu art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych spowodowałoby, że proces sekurytyzacji dokonywany na podstawie umowy o subpartycypację nie byłby neutralny podatkowo dla Banku. Zdaniem Banku ustawodawca w art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych posłużył się terminem ?zbycie? na określenie wszelkich dopuszczalnych prawem form przeniesienia uprawnień do sekurytyzowanych wierzytelności z tytułu kredytów/pożyczek na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, a nie tylko dla umowy przelewu. Dlatego też obie dopuszczalne formy umowy z funduszem sekurytyzacyjnym powinny zostać uznane za zbycie wierzytelności w świetle art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.