Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 lutego 2004 r., sygn. I SA/Ka 182/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Sędziowie NSA Przemysław Dumana, WSA Krzysztof Winiarski (spr.), Protokolant stażysta Anna Florek, po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi "A" S.A. w K. na decyzję Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych nie pobranego przez płatnika oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Pierwszy Urząd Skarbowy w K. orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika, "A" S.A., w związku z niedopełnieniem obowiązków wynikających z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, tj. nieobliczeniem, niepobraniem i niedeklarowaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od części wypłaconych wynagrodzeń ze stosunku pracy za miesiące styczeń - grudzień 1997 r. i określił wysokość zaległości z tego tytułu w łącznej kwocie 53.391,91 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę należnych na dzień wydania decyzji w łącznej kwocie 109.125,60 zł.

Powyższą decyzję organ podatkowy pierwszej instancji wydał w wyniku zakończonego postępowania podatkowego, w toku którego ustalił, iż "A" S.A. nieprawidłowo obliczyło i odprowadziło zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące styczeń - grudzień 1997 r., wskutek nieopodatkowania składnika wynagrodzenia określonego przez płatnika, jako ekwiwalent za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność, wypłacanego pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. W uzasadnieniu decyzji Urząd stwierdził, że metoda pośrednia, w oparciu o którą ustalono kwoty do wypłaty ekwiwalentów za używanie narzędzi, jaką zastosował płatnik, oparta na rocznych normach zużywania narzędzi i przeciętnych cenach rynkowych tych narzędzi nie jest wystarczająca do potwierdzenia prawidłowości zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie dokumentuje, że wypłata należności tytułem ekwiwalentu dotyczyła faktycznie zużywanych przez pracowników narzędzi, stanowiących ich własność. Urząd Skarbowy wskazał także, że wnioskowane przez płatnika przesłuchanie pracowników na okoliczność korzystania przez nich z własnych narzędzi przy wykonywaniu pracy stanowiłby jedynie dowód posiłkowy, który jednak w sytuacji, gdy płatnik nie posiada dokumentów bezpośrednio potwierdzających korzystanie przez pracowników z własnych narzędzi, nie stanowiłby dowodu mającego wpływ na zmianę ustaleń dokonanych w trakcie prowadzonych w spółce czynności kontrolnych. Organ pierwszej instancji powołał się również na treść art. 94 kodeksu pracy, zgodnie z którym obowiązek zorganizowania pracy spoczywa na pracodawcy. Organ zaakcentował, iż zorganizowanie pracy polega m.in. na wyposażeniu stanowiska pracy w niezbędne środki produkcji - maszyny, sprzęt, materiały, surowce itp. Wskazał także na obowiązujący w Spółce regulamin pracy, w którym nie przewidziano używania przez pracowników własnych narzędzi, sprzętu czy materiałów.