Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 maja 2004 r., sygn. III SA 3401/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędziowie WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Asesor WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Protokolant Teresa Iwaćkowska, po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2004 r. sprawy ze skargi S-ki z o.o. Z. z/s w G. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej przy Ministrze Finansów z dnia [...] listopada 2002 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2002r., skierowanym do Izby Skarbowej w G., Zakład "A." Sp. z o. o. w G. wystąpił o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w G. z dnia [...] listopada 2001r., nr [...], określającej wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2000r., zaległość podatkową za ten miesiąc oraz odsetki za zwłokę oraz ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe. Decyzja ta została bowiem dotknięta wadami wymienionymi w art. 247 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), powoływanej dalej jako O.p.

Zdaniem pełnomocnika wystawienie faktur korygujących przez Spółkę, które nie zostały podpisane przez nabywcę usług, a które wystawiono w związku z nie uznaniem przez nabywcę pierwotnych faktur, również nie podpisanych, nie pozbawiało strony prawa do rozliczenia faktur korygujących. Spółka przyznała również, że pierwotne faktury, mimo iż nie dokumentowały sprzedaży zostały wprowadzone do obrotu i rozliczone przez wystawcę.

Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...] lipca 2002r., nr [...], który rozpoznał sprawę według właściwości, działając na podstawie art. 247 § 1 pkt 2 i 3, art. 248 § 1 i § 2, art. 251 § 1 O.p. oraz art. 31 ustawy z dnia 28 września 1991r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 1999r. Nr 54, poz. 572 ze zm.), w skrócie zwanej u.k.s., odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji ostatecznej.