Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 padziernika 2006 r., sygn. I SA/Wa 908/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Nowicka Sędziowie asesor WSA Agnieszka Miernik asesor WSA Sławomir Antoniuk (spr.) Protokolant Ewelina Ryszka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2006 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...] w przedmiocie nadanie stopnia doktora habilitowanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] stycznia 2004 r., nr [...] utrzymała w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2003 r., nr [...] odmawiającą zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] z dnia [...] czerwca 2002 r. o nadaniu dr J. K. stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk [...] w zakresie nauk [...].

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ podniósł, że Sekcja Nauk [...] po zapoznaniu się z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, wysłuchaniu opinii recenzentów Komisji oraz po przeprowadzeniu dyskusji w głosowaniu tajnym wypowiedziała się przeciwko uchyleniu decyzji o odmowie zatwierdzenia wymienionej uchwały - za uchyleniem decyzji oddano 3 głosy, przeciw 28 głosów, 6 uczestników posiedzenia wstrzymało się od głosu. Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji, w głosowaniu tajnym jednogłośnie (11 głosami) postanowiło utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy. Ocena dokonana przez Sekcję wskazywała, że argumenty podniesione przez dr J. K. we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie pozwalały na uznanie, iż habilitant spełnił wymagania określone w art. 14 i 15 ustawy o tytule naukowym i stopniach naukowych. Przedstawione w postępowaniu odwoławczym opinie dwóch recenzentów były negatywne, wskazywały na brak wystarczających podstaw do nadania habilitantowi stopnia naukowego doktora habilitowanego oraz podtrzymywały główne zarzuty dotyczące dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej. Odnosząc się do zarzutów wniosku odwoławczego, negującego brak wiedzy habilitanta w sferze [...], Centralna Komisja podniosła, że odwołujący się wykazywał poważne braki w zakresie literatury przedmiotu. Jego wykład [...] nie był oryginalny, został bowiem oparty w głównej mierze na dostępnych w języku polskim opracowaniach innych badaczy oraz nie uwzględniał pogłębionych analiz klasycznych pozycji [...], jak też nie zawierał odniesień do obcojęzycznej bogatej literatury przedmiotu. Habilitant "nie poradził sobie z pojęciami [...]", a w przeprowadzonej analizie nie ustrzegł się poważnych błędów. Z tych względów nie było możliwe uwzględnienie zarzutów odwołania. Zdaniem Centralnej Komisji, ustalenia dokonane w postępowaniu odwoławczym potwierdziły jednoznacznie, że rozprawa habilitacyjna dr J. K. nie wniosła nowych ustaleń w zakresie wiedzy o [...], ani nie poszerzyła o nowe ustalenia wiedzy o [...].