Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. IV SA/Gl 636/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia del. WSA Teresa Cisyk (spr.) Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Wita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie funkcjonariuszy Służby Więziennej oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Aresztu Śledczego w B. decyzją Nr [...] z dnia [...] r., wydaną na podstawie § 7 ust. 3 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 września 1997 r. w sprawie zasad ustalania rozkładu czasu służby funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. Urz. Ministerstwa Sprawiedliwości Nr 4 poz. 39), zwanego dalej zarządzeniem, odmówił A. K. wypłacenia ekwiwalentu za służbę pełnioną w dni ustawowo wolne od pracy w latach 1999 - 2003.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. K.i, podnosząc, iż pełnił służbę w systemie jednozmianowym i często pracował poza ustalonym rozkładem czasu służby.

Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w K., po rozpatrzeniu odwołania postanowił utrzymać decyzję organu pierwszej instancji.

A. K. wniósł skargę na powyższe decyzje do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 25 listopada 2005r., sygn. akt IV SA/Gl 741/04 stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji. Sąd stwierdził, że stosownie do art. 93 ust. 1 Konstytucji RP, zarządzenia nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów, gdyż źródłami powszechnie obowiązującego prawa są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (art. 87 ust. 1 Konstytucji). Przy czym, nie kwestionując obowiązywania nadal omawianego zarządzenia, Sąd podał, iż rola tego aktu prawa "..ograniczona być musi do przepisów wewnętrznych administracji, pozostających jednak bez wpływu na zakres ustalenia obowiązków adresata decyzji administracyjnej". Ponadto Sąd zwrócił uwagę, że sporne zarządzenie nie zostało zastąpione rozporządzeniem, do wydania którego został upoważniony Minister Sprawiedliwości, przepisem art. 32 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej. Reasumując, Sąd wywiódł, iż skoro brak było w chwili orzekania przepisu o charakterze powszechnie obowiązującego prawa określającego zasady ustalania czasu służby i wypoczynku funkcjonariusza Służby Więziennej, organy administracji "mając na względzie treść przepisu art. 31 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej powinny same dokonać ustaleń w tym zakresie i uzasadnić, jakimi przesłankami się kierowały przy odmowie przyznania skarżącemu ekwiwalentu jako substytutu czasu wolnego"