Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2007 r., sygn. II SA/Wa 833/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA - Ewa Pisula-Dąbrowska, Sędzia WSA - Janusz Walawski, Protokolant - Bartosz Piwoński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi H. W. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy - oddala skargę -

Uzasadnienie

Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...], działając na podstawie art. 122 ust. 1 i art. 128 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676), odmówił H. W. wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w latach 2000 - 2001. W uzasadnieniu podał, że wymieniony funkcjonariusz rozkazem personalnym z dnia [...] września 2005 r. nr [...], został z dniem [...] lutego 2006 r. zwolniony ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 4 ustawy i w związku z tym wypłacono mu należne świadczenia, w tym ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w latach 2002 - 2006. Podał dalej, że wysokość ekwiwalentu jest ściśle powiązana z przysługującym funkcjonariuszowi prawem do urlopu wypoczynkowego, a zatem istotnym dla ustalenia wysokości ekwiwalentu jest ustalenie wymiaru przysługującego mu na dzień zwolnienia ze służby urlopu wypoczynkowego i dodatkowego. Zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 i art. 97 ust. 2 ustawy, funkcjonariuszowi w okresie pełnienia służby przysługuje prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych, a także prawo do urlopu dodatkowego z tytułu wieku lub stażu służby w wymiarze od 5 do 11 dni roboczych. Urlop ten powinien być udzielony w roku kalendarzowym, w którym funkcjonariusz nabył do niego prawo. Jednakże w wyjątkowych sytuacjach, zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy, może on zostać przesunięty i udzielony funkcjonariuszowi w przeciągu pierwszych trzech miesięcy roku następnego. Zaś według art. 122 ust. 1 ustawy, wynikające z prawa do urlopu wypoczynkowego roszczenie o jego udzielenie, ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym stało się wymagalne, przy czym rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia następuje z końcem pierwszego kwartału roku następującego po roku, w którym funkcjonariusz nabył prawo do urlopu. Z kolei w myśl art. 122 ust. 2 ustawy, w sytuacji, gdy opóźnienie w dochodzeniu roszczenia jest usprawiedliwione wyjątkowymi okolicznościami, organ może nie uwzględnić przedawnienia. W rozpoznawanej zaś sprawie organ nie znalazł okoliczności uzasadniających odstąpienie od powołania się na przedawnienie i z uwagi na fakt, że po rozwiązaniu stosunku służbowego na ekwiwalent pieniężny może być zamienione jedynie nieprzedawnione świadczenie urlopowe, należało orzec jak w sentencji.